Op het moment van de verschijning (19-9-1846) waren Melanie (14 jaar) en Maximin (11 jaar) ongeletterde kinderen die niet zo kerkelijk waren. Geen van beide had reeds hun eerste communie gedaan op het moment van de verschijning en kregen pas daarna een grondiger catechese onderricht. Nochtans zou Melanie echter volgens haar autobiografie die ze op latere leeftijd optekende in opdracht van haar geestelijke begeleider, reeds op jonge leeftijd af en toe "hemels bezoek" hebben gehad van een kindje (Jezus?) die ze "Broertje" noemde.

Op 2-12-1846 werd Melanie opgenomen in het pensionaat bij de zusters te Corps en voorbereid om in 1851 ingekleed te worden als Zuster Maria van het Kruis.

Van verschillende zijden wordt ondertussen gepoogd om de kinderen hun geheim te ontfutselen. Waarschijnlijk uit schrik dat de onthulling van het geheim ver strekkende politieke gevolgen zou kunnen hebben voor de Franse republikeinen besloot de toenmalige bisschop, die een republikein was, om Melanie naar een karmel klooster te sturen in Engeland !!! Men kan dit niet anders beschouwen dan als een verbanning om te proberen haar het zwijgen op te leggen! Een Frans herderinnetje dat met moeite Frans kon, wordt opgesloten in een Karmel klooster in Engeland !!!

Daar zij echter wist dat ze een taak had (in het geheim was haar gezegd alles publiek te maken in het jaar 1858 !) weigerde zij echter haar professie in een slotklooster af te leggen en heeft een beroep gedaan op de paus om haar te ontslaan uit die verplichte opsluiting.

In 1860 vinden we haar dan ook terug in Marseille waar haar moeder in dienst was bij een katholiek zakenman die één van de private agenten was van de Paus. Melanie gaf catecheseles en verzorgde zieken in het klooster waar wezenmeisjes opgeleid werden tot dienstboden. Na een kort verblijf samen met de overste in een weeshuis van de orde in Griekenland was ze terug in Frankrijk in 1863. Ze kwam er in kontakt kwam met Mgr Petagna, bisschop van Castellamare in Italie die haar uitnodigde in zijn bisdom en haar beschermer werd. Nadat hij op audientie was bij de paus had deze hem gezegd dat Melanie niet mocht opgesloten worden in een klooster maar vrij moest blijven om haar "zending" te kunnen vervullen.

Pater Zola, een zeer sober man, die biechtvader was van Melanie, werd prior en abt van een abdij en in 1874 bisschop benoemd door Paus Pius IX en kreeg het belangrijke bisdom Lecce. Hij is de vertrouwensman van Melanie geweest en heeft samen met Mgr Petagna, nooit opgehouden Melanie te steunen en te bemoedigen in haar Zending. Het is dan ook met zijn goedkeuring en Imprimatur dat het Geheim van Melanie officieel is gepubliceerd geworden in Italie en dit tot groot ongenoegen van vooral de Franse republikeinse geestelijkheid. Melanie had van de H.Maagd ook een Regel ontvangen voor een nieuwe Orde : "de Orde van de Moeder Gods" of ook wel genoemd naar de toekomstige leden van die Orde : "de Apostelen van de Laatste tijden".

Mgr Petagna had haar een vleugel van zijn bisschoppelijk paleis toegewezen om haar toe te laten daarmee te beginnen. Ze had geschreven in een brief : "Ik wens vurig de Orde van de Moeder Gods te zien ontstaan die geroepen is zoveel goed te doen in de wereld, maar zelf kan ik er niets aan doen. Ze kon alleen proberen gunstige voorwaarden te scheppen voor het ontstaan ervan. Er kwamen zich enkele kandidaten priesters bij haar aanmelden voor deze stichting van "de Apostelen van de Laatste tijden" maar deze orde is nooit goed van de grond gekomen vooral door de tegenwerking van de hogere Franse geestelijkheid. zoals zal blijken uit enkele voorbeelden. Een zeer bemiddeld Frans priester (Ronjon) bood haar een huis en bijhorend heiligdom aan (zijn persoonlijk eigendom!) en het nodige voor het onderhoud van 3 personen op voorwaarde dat een priester werd aangesteld om dit heiligdom te bedienen. De plaatselijke bisschop echter vocht de schenking aan voor een burgerlijke rechtbank en ook het Hof van Beroep gaf hem gelijk, wat een ernstige tegenslag was voor Melanie. Het feit dat ze een proces had gevoerd tegen een bisschop werd haar dan ook niet in dank afgenomen door de geestelijkheid die van dan af alles in het werk stelde om haar tegen te werken.

Alhoewel de "Regel" voor een nieuwe orde door de congregatie van de geloofsleer werd goedgekeurd kon Melanie deze toch niet laten doorvoeren op de berg in La Salette door de tegenkanting van de plaatselijke bisschop die ondertussen een eigen orde had opgericht. Tot op vandaag spreken de paters op de berg in La Salette liever niet over het leven van Melanie, over het Geheim en over de Regel… Ze worden zelfs een tikje zenuwachtig en ongemakkelijk als men daar teveel navraag over doet en men liegt gewoon door te zeggen dat het Geheim niet is gepubliceerd geweest. Toen ik ooit eens in het publieke vragenuurtje uitdrukkelijk vroeg of het waar was dat het Geheim werd gepubliceerd met het Imprimatur van Mgr Zola, bisschop van Lecce en geestelijk begeleider van Melanie werd de verantwoordelijke pater plots kwaad en snauwde dat die bisschop niet goed bij zinnen was en onder te grote intimidatie stond van Melanie !!

Ondertussen nemen de kuiperijen van de Franse geestelijkheid alsmaar toe niet alleen tegen Melanie maar ook tegen allen die haar steunen zoals Mgr Zola en de personen die willen toetreden tot de Orde. Op een bepaald ogenblik (1880) schrijft kardinaal Caterini (sekretaris van het H.Officie) aan Mgr Zola een brief om hem te doen afzien van de geestelijke begeleiding van Melanie.

Verontwaardigd wil Mgr Zola naar Rome vertrekken met de bedoeling de Paus om ontslag te vragen uit zijn ambt als bisschop met als reden : "Als ik niet in staat ben de ziel van een simpele vrouw te besturen, zoals de herderin van La Salette, dan ben ik nog veel minder bekwaam een zo uitgestrekt bisdom als Lecce te besturen ! ". Verschrikt antwoordt kardinaal Caterini echter dat hij dit schreef zonder medeweten noch van de paus, noch van de Prefekten van de Congregaties en alleen onder druk van de Franse geestelijkheid die blijkbaar een zeer grote macht bezit te Rome. Caterini trekt dan ook zijn woorden terug en vraagt om dit ontslag niet aan te bieden aan de Paus…

Dit zijn maar enkele voorbeelden om de tegenwerking aan te tonen die Melanie en haar beschermers gekend hebben bij hun poging om toen reeds de "Stichting van de apostelen van de laatste dagen" van de grond te krijgen. Zo zijn nog veel andere feiten beschreven in haar autobiografie… maar deze lektuur zult u niet te zien en te lezen krijgen in La Salette zelf !!! en nu begrijpt u ook waarom…

Van 1884-1892 is Melanie terug in Frankrijk om er haar zieke moeder te helpen. Op 14 december 1904 stierf Melanie in Altamura (Italie) zoals ze 1 jaar tevoren in een brief had voorspeld : "Ik zal sterven in Italie, had ze geschreven, in een streek die ik niet ken, waar ik niemand ken, in een bijna wilde streek maar waar men niet vloekt en waar men de goede God bemint. Ik zal er alleen zijn en op een goede morgen zal men de gesloten luiken zien en met geweld de deur openen en me dood vinden. En zo gebeurde het inderdaad. Tijdens de uitvaarthomilie zei men dat 2 getuigen op de vooravond van haar dood hemelse gezangen op de wijs van het Tantum Ergo hadden gehoord bij het huis van Melanie zoals bij het brengen van de Heer naar een zieke…

In Altamura (Italie) is boven haar graf nu een kerk gebouwd maar gezien de moeilijkheden met de Franse Geestelijkheid is Melanie is tot nu toe niet officieel Heilig verklaard. Maar de wegen van de mensen zijn niet altijd Gods wegen … en Maria heeft juist die 2 kinderen uitgekozen alhoewel ze geen regelmatige kerkgangers waren en niet genoeg "onderlegd" waren om hun eerste communie te mogen doen… Persoonlijk denk ik dat de Moeder Gods en haar Zoon niet zullen gewacht hebben op het oordeel van de Kerk om Melanie te verwelkomen in de hemel… AMEN

P.S. : Melanie heeft zelf niet het voorrecht gehad de "ORDE van de MOEDER GODS" te zien ontstaan alhoewel ze dat had gehoopt en daar al haar krachten voor inzette. Maar wellicht was dit voor latere tijden bestemd, voor "de Eindtijd" zoals ook de H. Grignon de Montfort dit in een visioen heeft mogen aanschouwen. Misschien is deze tijd NU aangebroken… We zullen zien… en zoals Melanie zullen we met de hulp van de Moeder Gods onze beste krachten daarvoor inzetten…

Maximin Giraud is op 27 aug 1835 te Corps geboren en was op het moment van de verschijning dus 11 jaar oud. Hij was niet de vaste hulp van Melanie voor het hoeden van de koeien… hij was slechts plaatsvervanger voor de vaste herder die 2 dagen voor de verschijning ziek was geworden… Kortzichtige mensen noemen dit “toeval” maar het draagt wel bij tot de geloofwaardigheid daar men de 2 nu niet kan beschuldigen de hele zaak te hebben voorbereid of ingestudeerd !

Dit is trouwens typisch voor La Salette : alles is er als het ware op gericht de tussenkomst van de hemel ONOMSTUITBAAR vast te leggen :  

de 2 ongeletterde kinderen die elkaar slechts 2 dagen tevoren kennen, de majestueuze omgeving, de heel lange en Merkwaardige Boodschap, de symboliek van de Verschijning (kruis met hamer en tang, ketting, krans van rozen) , de Moeder Gods die Maximin een voorval in herinnering brengt tussen hem en zijn vader een jaar vroeger en waar niemand bij aanwezig was !!!, de wonderen achteraf, de bron die sedertdien nooit meer heeft opgehouden te vloeien…

Na de verschijning werd Maximin aan verschrikkelijke ondervragingen en zelfs bedreigingen onderworpen. Men heeft hem ook goud n zelfs een kasteel aangeboden als hij zijn geheim zou bekend maken… Steeds opnieuw heeft hij tot op het einde van zijn leven de Verschijning en de Boodschap van de Moeder Gods verdedigd. Eens vroeg een priester aan de jonge Maximin “Zijt ge wel zeker dat het O.L.Vrouw is die ge gezien hebt ? Zou het de duivel niet kunnen geweest zijn !? De jongen antwoordde hierop zeer gevat : “Mijnheer pastoor, denkt ge echt dat de duivel zou verschijnen met de Gekruisigde Christus op zijn borst ?”

Maximin heeft een zeer wisselvallig leven gekend, met heel wat tegenslag. Hij heeft verschillende beroepen willen uitoefenen maar is nergens echt geslaagd in de ogen van de wereld, maar steeds bleef hij zijn roeping trouw om de Boodschap van de Moeder Gods door te geven.

Na de verschijning werd hij samen met Melanie geplaatst bij de zusters te Corps om hen het elementaire godsdienstonderricht bij te brengen zodat ze hun eerste communie konden doen.

Daarna werd hij op kosten van de bisschop naar een seminarie gestuurd maar de jonge Maximin die gewoon was zijn leven door te brengen in de vrije natuur tussen de bergen kon daar niet aarden. Hij vond dat dit niet zijn roeping was en wilde geneesheer worden. Van dan af werd hij echter door de bisschop aan zijn lot overgelaten. Hij kreeg alleen een aanbevelingsbrief mee waarop stond dat hij kon lezen en schreven en rekenen en daarmee kon hij voorlopig aan de slag als klerk bij een notaris. Daarna verhuisde hij met de weinige centen dat hij verdiend naar Parijs waar hij studies voor geneesheer aanvatte. Hij leefde er in armoedige omstandigheden maar slaagde voorlopig wel in zijn studies. Toen men echter ter ore kwam dat hij de ziener was van La Salette werd hij geweigerd om verder te studeren met het argument dat de mensen naar hem zouden komen om te genezen te worden niet door zijn kennis van de geneeskunde maar door zijn voorspraak..

Toen Maximin eens in Parijs groot gebrek leed, beleende hij zijn jas in een pandjeshuis. Aan het einde van zijn middelen en niets meer te eten, ging hij de kerk van St.Sulpice binnen en ging er bidden aan het altaar van St.Jozef. Daar hij uitgeput was door een voortgezet vasten, sliep hij dra in. Een man die hij niet kent, maakt hem wakker, nodigt hem uit om te gaan eten en laat hem een overvloedig maal voorzetten. Als hij verzadigd is, betaalt de onbekende de rekening en zegt aan Maximin dat hij zijn jas uit het pandjeshuis moet gaan terughalen. Hij voegt eraan toe : In de jas zul je een brief vinden die jou uit je ellende zal verlossen. Daarop verdwijnt de zonderlinge man. Maximin gaat naar het pandjeshuis en vindt inderdaad een brief in zijn jas met een testament dat een liefdadig persoon ten zijnen gunste had opgesteld om in zijn behoeften te voorzien. Het bracht hem echter geen geluk want hij deed verkeerde investeringen zodat hij steeds behoeftig leefde en stierf…

Gewetenloze lieden hebben ook zijn naam misbruikt om een likeur op de markt te brengen . Een proces in dat verband, dat hij heeft gewonnen heeft hem echter van alle blaam gezuiverd.

Hij is ook nog een tijdje zouaaf geweest in het Pauselijk leger te Rome.

Op zijn 23 jaar had Maximin zowat door heel Frankrijk en een deel van Spanje rondgezworven om de Boodschap bekend te maken.

Hij bleef ongehuwd en toen men hem vroeg waarom hij niet wou trouwen zei hij : “Na de Mooie Dame gezien te hebben in La Salette, is er geen enkele vrouw meer die mij nog kan bekoren !”

In 1869 keerde Maximin definitief naar Corps terug. Ondanks de vele tegenslagen bleef Maximin echter zeer trouw aan zijn zending : in de winter van 1874 legde hij te voet meer dan 100 km af in het departement "l'Isere" om de boodschap bekend te maken. Hij kreeg een hartziekte en stierf bijna in ellende in de tegenwoordigheid van zijn pleegouders te Corps op 1 maart 1875 in de ouderdom van 40 jaar. Zijn laatste woorden waren : "De Heilige Wil van God moge in vervulling gaan !"… Hij is begraven in Corps, zijn hart wordt thans volgens zijn laatste wens bewaard in de basiliek van La Salette.

Zijn kameraden vertelden dat hij als soldaat of student nooit te bed ging, al was hij nog zo vermoeid, zonder de rozenkrans te hebben gebeden. Zijn beste vriend als Zouaaf in het leger van de Paus heeft verklaard dat Maximin steeds een gedeelte van de nacht al biddend doorbracht.

Tenslotte nog een anekdote die wijst op de profetische gaven die Maximin bezat :

Op 4-12-1868 werd hij door de aartsbisschop van Parijs ontvangen. Zijne "Hoogwaardigheid" die ongetwijfeld gehoopt had de herder te dwingen om hem zijn geheim te openbaren, sprak op een wijze die Maximin diep moest krenken; de H.Maagd beschuldigend dat Zij niets anders dan maar wat profetieën op goed geluk af gegeven had. “Ik zou heel wat profetieën van dat kaliber kunnen geven" waagde deze aartsbisschop te zeggen. Tenslotte, zei hij nog op het godslasterlijke af : "Wat betekent tenslotte een toespraak als die van uw zogenaamde Mooie Dame ? Zij is dom Haar toespraak ! En het geheim kan dan ook niet anders dan dom zijn…   Nee, ik, aartsbisschop van Parijs, kan een dergelijke godsvrucht niet autoriseren !" aldus de woorden van die kerkvorst.

Maximin, die zich vernederd voelde door deze Kerkvorst, wilde dat O.L.Vrouw het laatste woord had en profeteerde met kracht : "Monseigneur, het is even waar dat de H.Maagd te La Salette is verschenen en dat Zij tegen mij gesproken heeft, als het waar is dat gij in 1871 zult gefusilleerd worden door het gepeupel !" Drie jaar later (1871), tijdens de revolutie, toen de aartsbisschop werd gevangen genomen, antwoordde hij aan verschillende personen die hem wilden vrij krijgen : "Het is nutteloos, Maximin heeft me gezegd dat ik gefusilleerd zou worden …" Zijn vonnis werd inderdaad voltrokken zoals Maximin had voorspeld !!!

Besluit : Maximin, zorg dat wij de "Goddelijke Boodschap" die gij steeds hebt rondgedragen, aannemen en verder verspreiden, dat wij ons opnieuw tot God keren en door ons gedrag en ons voorbeeld en onze woorden nog vele mensen mogen raken tot meerdere Eer en Glorie van God in de eeuwen der eeuwen. Maximin bid voor ons. Amen.