VERSLAG van mijn 3de PELGRIMSTOCHT naar O.L.Vrouw van LA SALETTE in de Franse Alpen van 06/9/1996 tot 21/9/1996

 

Deze pelgrimstocht ging voor de derde keer naar LA SALETTE, de plaats waar onze Hemelse Moeder mij had opgeroepen in 1993. Met een groot vertrouwen op de Voorzienigheid ben ik dus opnieuw vertrokken nu voor een tocht van 3.000 km langsheen Lisieux, Pontmain, St.Laurent-sur-Sèvre, Paray-le-Monial tot in La Salette en terug met een minimum aan geld (1000 fr/week!) zonder bankkaart, zonder cheques, zonder tent en met een minimum aan bagage : rugzak, slaapzak, reservekledij, toiletgerief, schrijfgerief , gedroogde koekjes, water en een bijbel. Maar ik heb opnieuw zeer sterk mogen ervaren dat onze Hemelse Moeder zeer goed zorg draagt voor haar kinderen die aan haar oproep gehoor geven...

Getuige hiervan het nu volgende reisverslag van deze nieuwe evangeliserende pelgrimstocht :

 

Vriidag 6 sept : vertrek aan de voet van beeldje O.L.Vrouw van La Salette te BRUGGE

 

Na een openingsgebed aan de voet van een beeldje van O.L.Vrouw van La Salette uit 1866 in een nis in de muur rechtover de Godelieve abdij in Brugge ben ik dan vertrokken voor een tocht van 3.000 km heen en terug om als apostel in dienst van de Heer en Zijn Moeder Hun Woord uit te dragen.

De eerste chauffeur die me een lift geeft is Thierry : een kok in "Le club du Roi Albert". Het is een plaats waar Koning Albert en Koningin Paola regelmatig komen eten. Beiden eten er altijd vegetarisch. Ze zijn blijkbaar verzot op slaatjes en allerlei kazen. Thierry luistert verbaasd naar het hoe en waarom van mijn pelgrimstocht en voert me tot in Veurne vanwaar ik te voet vertrek richting Frankrijk. Te Bulskamp passeer ik te voet het eerste kapelletje op mijn tocht : "O.L.Vrouw van Altijddurende Bijstand " ! Via Houtem kom ik rond 17 h 30 aan de Franse grens. Na een diepgaand gesprek te hebben gehad over geloof en godsdienst met Eric, die aan de toog stond van een herberg op de grensovergang, kom ik rond 18 h 30 aan in Hondschoote, een dorpje in Frans-Vlaanderen. Ik bel aan bij het grote huis van abbé Xavier Lescroart die afwezig is maar ik word er ontvangen door zijn parochiale helpster die mij een glas fris water aanbiedt. Rond 19 uur komt de pastoor thuis en nadat ik heb uitgelegd wie ik ben, wat ik doe en waarom en nadat ik hem het begeleidend schrijven van de abt van de St.Andriesabdij te Loppem laat lezen biedt hij mij gastvrijheid aan. Ik kan er met hen een sober avondmaal gebruiken (gekookte eitjes en tomaten) en er de nacht doorbrengen.

 

Zaterdag 7 en zondag 8 september : verblijf in de Abdij St.Paul te Wisques (St.Omer)

7 u 30 : ontbijt en nadat mijn kamer is ontruimd help ik nog even in de tuin om boontjes te trekken en om 9 uur is er naast mezelf en de priester nog welgeteld 1 persoon aanwezig om samen Eucharistie te vieren.

9 u 30 Ik kan mee met de parochiale helpster Monique die in het stadje Bergues boodschappen moet doen. Vandaar ga ik te voet tot in het dorpje Sokx. Na een eindje kan ik mee met Didier die zich christen noemt maar niet praktizerend... Een eind later kan ik mee met Pascal een vrachtwagenbestuurder. Hij is getrouwd met Bellefine en jammer genoeg kunnen ze geen kinderen krijgen. Ik beloof voor hen te bidden te La Salette en vertel hem dat ik iemand ken bij wie dit probleem is verholpen nadat ze een bedevaart hadden gedaan naar O.L.Vrouw van La Salette ! Hij zet me af in de omgeving van St.Omer en na enkele km te hebben gestapt kom ik rond 15 uur aan in de Benediktijnerabdij St.Paul te Wisques. Ik ben juist op tijd om er samen met de gasten een koffie te drinken. Men vraagt me wie ik ben en waar ik vandaan kom en ik maak van de gelegenheid gebruik om er uitgebreid te vertellen van mijn vorige pelgrimstochten en over de boodschap van O.L.Vrouw van La Salette.

Daarna zegt de gastenpater dat het gastenverblijf volzet is maar in de oude toren (15e eeuw), blijkt er nog wel een vochtig en muf kamertje beschikbaar indien dat voor mij volstaat. Ik bedank hem voor de aangeboden gastvrijheid.

Een beetje later vind ik in de kapel de volgende mooie tekst van de H.Bernardus :

" Marie.. en la suivant on ne dévie pas... en la priant on ne désespère pas... en pensant à Elle on ne se trompe pas. Si Elle te tient par la main, tu ne tomberas pas. Si Elle te guide , tu ne connaîtras pas la fatigue. Si Elle est avec toi, tu es sûr d'arriver au but."

Verder heb ik daar een goed en indringend gesprek gehad met Jean Claude een prof uit Parijs die mijn getuigenis gehoord had en die mij nu graag enkele vragen stelde over het geloof en mijn persoonlijke beleving daarvan. De volgende dag zondag kon ik wat uitrusten en de gebedsdiensten meemaken met de Benediktijnse monniken. Het is daar nog de gewoonte dat de abt elke nieuwe gast verwelkomt en water uitgiet over zijn handen vooraleer aan tafel te gaan in de refter van de monikken. Gedurende het eten wordt voorgelezen uit één of ander geestelijk boek. Ik had er ook de kans een merkwaardige Video te bekijken over de negatieve invloed op de menselijke geest van alle soorten okkulte praktijken. Zeer interessant !

 

Maandag 9 sept : Tocht vanuit de Benediktijnerabdij te St.Omer tot in LISIEUX !

7 h 30 Lauden en daarna ontbijt en afscheid van gastenpater Arnaud.

9 h 45 Psalmen en H.Mis

10 h 30 Vertrek te voet alhoewel nog altijd pijn in de benen..

Eerst opgepikt door Patricia tot aan grote baan Hesdin. Daarna een eindje verder met een oud boerke. Daarna mee met een grote luxueuse vrachtwagen met prachtige stereoinstallatie. De bestuurder zou mij afzetten op de baan naar Lisieux maar een beetje voor de stad Rouen kreeg hij in zijn vrachtwagen een telefonische oproep van zijn baas om in de stad een lading te gaan ophalen. Zo moest ik die grote stad door maar met de hulp van 2 lijnbussen kwam ik toch de stad uit. Maar daar moest ik toch heel wat geduld oefenen vooraleer ik kon meerijden met 2 metsers Benoit en Jean. Als vrijwillige brandweermannen hadden ze onlangs nog een uitstapje gedaan naar Brugge. Ze luisteren met veel belangstelling naar mijn getuigenis en deden zelfs een omweg om mij op de juiste baan te zetten die naar Lisieux leidde. Als dank gaf ik hun een stuk Belgische chocalade die ze in Brugge zo lekker hadden gevonden.

Juist toen het een beetje begon te motregenen kon ik meerijden met David. David was een oosterling die mij vraagt of ik veel bid. Dit was eerder verwonderlijk daar ik mijn rozenkrans in de hand had en het kruisje van La Salette rond de hals heb hangen maar toen ik hem daar bevestigend op antwoordde was zijn antwoord : Je sens ça ! (Ik voel dat !) ... Dit was een bemoediging voor mij want ik heb ook al dikwijls ervaren dat sommigen spreken en schrijven over gebed maar zelf niet bidden of spreken over God en Zijn Woord helemaal verdraaien...

Rond 19 h zet hij me af aan de ingang van de basiliek. Na een gebed in de basiliek daal ik de Avenue Thérèse af en zie een bordje met "Foyer St. Martin". Ik ga er binnen en doe er navraag naar een heel eenvoudige overnachtingsmogelijkheid maar dit bleek toch minimum 420 Bfr te bedragen wat voor de pelgrim met een budget van 1000 fr/week toch niet haalbaar was. Gelukkig voor mij heeft men mij dan doorverwezen naar de gemeenschap "Communauté des Béatidudes" in de direkte omgeving. Toen ik daar aankwam en mijn geval uiteenzette kon ik er als pelgrim op doorreis voor 1 nacht wel gastvrijheid genieten. Ze waren eigenlijk juist aan tafel gegaan en ik werd zelfs uitgenodigd om met hen het avondmaal te gebruiken. Tijdens de hulp bij de vaat had ik er contact met Xavier, een Canadees, die vol belangstelling luisterde naar de geschiedenis van La Salette en mij een adres doorgaf van een koppel in Canada dat daar ook de boodschap verspreidde van O.L.Vrouw van La Salette en tevens een gebedsgroep had bij hen thuis. Na een deugddoende douche en een stil gebed in hun stemmige kapel ga ik slapen. Ave Maria.

 

 

Dinsdag 10 sept : Bij de gemeenschap "Les Béatitudes" te LISIEUX

7h 30 rozenkrans met de gemeenschap "Les Béatitudes"

8 h ontbijt en lauden

9 h bezoek aan Lisieux

In de crypte is er een tentoonstelling over ontstaan en levenswijze van de karmelitessen en met verschillende uitspraken van Theresia van Avila en de kleine Theresia waarvan ik er hier enkele wil weergeven :

-"Ce qu' Il veut c'est cette décision pour tout faire pour Lui, Il n'attend que notre décision dans la liberté. Il importe beaucoup de commencer avec cette liberté et cette décision."

-"On n'a jamais trop de confiance dans le bon Dieu si puissant et si miséricordieux. C'est la confiance et rien que la confiance qui doit nous conduire à l'Amour."

-"Je voudrais éclairer les âmes. J'ai la vocation d'être apôtre. Je voudrais être missionnaire."

Ik heb er ook een goed gesprek gehad met de zeer wijze zuster met de toepasselijke naam "Soeur Thérèse". Na een gebed in de basiliek en een bezoek aan de KARMEL vertrek ik uit Lisieux na afscheid te hebben genomen van de gastvrije gemeenschap "Les Béatitudes".

Rond 14 h 30 even buiten Lisieux passeert een wagen en rijdt mij voorbij maar stopt een eindje verder en wacht mij op. Het was een jongeman Chris die zei nooit geen autostoppers mee te nemen maar nadat hij in de achteruitkijkspiegel keek kreeg hij plots de ingeving om mij op te wachten ! Nadat ik mijn verhaal heb gedaan over wie ik ben, waar ik naartoe ga, waarom en op welke manier begint hij ook wat te vertellen wat hem op het hart lag. Hij was iemand die reeds geruime tijd last had van de gedachte die hem soms overviel dat hij ofwel zichzelf ofwel anderen een groot kwaad zou doen... Tot nu toe was dat evenwel nog niet gebeurd maar hij vreesde dat het ooit zou gebeuren. Ik vroeg hem of hij daar al met iemand had over gesproken. Een priester die bevriend was met de familie had hem gezegd dat dit wel eigenaardig was maar daar verder geen gevolg aan gegeven. Ook een soort Oosterse yogi had hem niet kunnen helpen. Daarop stelde ik hem voor om te stoppen bij de volgende kerk en samen met hem te bidden om bevrijding van die dwanggedachte. Het toeval wil dat in die kerk een beeldje stond van O.L.Vrouw van La Salette wat eerder zeldzaam is. Ik vertel hem dan ook mijn bekering en mijn speciale verering voor O.L.Vrouw van La Salette. Ik beloof hem daar heel speciaal voor hem te bidden en vraag hem ondertussen iedere morgen en avond een Weesgegroet en Onze Vader te bidden zoals gevraagd door de Moeder Gods te La Salette. We bidden samen om bevrijding daar in die kerk en daarna is hij heel gelukkig en vredevol en wil mij trakteren op een koffie. We wisselen adressen uit en nadat hij me een eind verder heeft afgezet bij een Vlaamse familie vertrekt hij welgemoed en zwaait ten afscheid. Diezelfde avond ben ik te gast bij een Vlaams gezin dat al enkele jaren in die streek woont.

 

Woensdag 11 sept : Van Caen tot in Pontmain

Na ontbijt en rozenkrans in de kerk met die Vlaamse mensen vertrek ik vandaar richting Pontmain alwaar ik aankom rond 18 u na een tocht in een zestal verschillende wagens met telkens weer andere bestuurders die elk hun eigen verhaal hebben en ook met interesse luisteren naar het hoe en waarom van mijn pelgrimstocht en de boodschap van O.L.Vrouw van La Salette. Pontmain is een plaats in Frankrijk waar in 1879 tijdens de Duits-Franse oorlog, de Moeder Gods verschenen is hoog aan de hemel zonder één woord te spreken maar onder haar voeten ontrolde zich een band met de volgende woorden : "Volhard in uw gebed kinderen, God zal u weldra verhoren. " Deze verschijning is door een 15 tal mensen gezien gedurende een half uur ongeveer. Toen ik er aankwam zag ik een plakkaat aan een groot gebouw rechtover de basiliek met volgende opschrift : "Acceuil des Pélérins" en "Soeurs de Charité" . De pelgrim trok daar naartoe en een zuster opende de deur. Er was nog plaats en het was slechts (!) 1100 Bfr voor een dag vol pension... Toen ik zei geen vol pension nodig te hebben en tevreden was met een simpel onderdak op een zolder of slaapzaal werd de toon plots anders en werd ik direkt kortaf doorverwezen naar de "Presbytère".

Daar aangekomen werd ik er ontvangen door een sekretaresse die dat nog nooit had meegemaakt dat een arme pelgrim met weinig of geen geld beroep deed op de gastvrijheid in de naam van Jezus Christus. Ze ging de verantwoordelijke priester om raad vragen en die liet weten dat men mij moest plaatsen in een huisje voorzien voor zwervers zonder vaste verblijfplaats ...

Alhoewel geen "zwerver" maar een apostel in dienst van de Heer en de Moeder Gods heb ik toch dankbaar dit dak boven het hoofd aanvaard en was er de enige "clochard".

 

Donderdag 12 september : Van Pontmain tot aan " L'Arche de Marie "

Na de H.Mis om 7 u 30 ( in een klein kerkje vlakbij) en na een gebed in de grote en met zeer mooie brandramen versierde basiliek en na een dankwoord in de grote "pastorie" voor het "gastvrije onthaal.. " ben ik opgestapt bij een bewolkte hemel. Na een tijdje begon het zachtjes te regenen en wilde ik schuilen in de schuur van een boerderij maar daar was blijkbaar niemand thuis ! Na een kwartier komt een auto het erf opgereden. Het bleek de eigenaar te zijn met zijn vrouw en een bevriend echtpaar die een begrafenis hadden bijgewoond. Tot dan toe had op die kleine baantjes rond Pontmain geen enkele bestuurder mij een lift gegeven maar gelukkig voor mij mocht ik nu mee met het echtpaar richting Ernée. Daarna met een zekere Patrick tot aan Vitré. Daar kreeg ik een lift van 2 meisjes Laetitia en Carine die met felle muziek over de baan vlogen aan soms 140 km/u en dit op gewone wegen. Bij het afscheid beloofde ik voor hen te bidden op de heilige berg te La Salette opdat ze veilig zouden mogen hun bestemming bereiken hier op aarde maar ook in de hemel...

In Janzé aangekomen ging ik op zoek aan de hand van een vaag plan naar "L' Arche de Marie" Ik had daar jaren geleden ooit iets over gelezen en had graag eens de plaats bezocht waar de verantwoordelijke een "Calvaire" met de "Tekens" van La Salette had opgericht. Na veel navraag o.a. bij lokale gendarmerie die op een stafkaart vond waar ik moest zijn ben ik meegenomen door een gebuur. Die waarschuwde mij echter en zei dat ik moest opletten en toen ik vroeg waarom wreef hij met zijn duim over zijn wijsvinger ! Daar ik toch weinig geld op zak heb was dat voor mij geen probleem maar het tegenovergestelde zou echter plaats hebben : ik werd er niet alleen geld toegestoken maar ik heb daar een zeer merkwaardige vrouw "Maman Marie-Claudine" ontmoet. Zij is de oprichtster van de organisatie "L' Arche de Marie". Zij is een zeer nederige vrouw die haar leven in dienst heeft gesteld van de Heer. Ze is geboren in de Rue du Bac (kapel van de verschijningen van O.L.Vrouw in Parijs) en heeft de stigmata van de Heer ontvangen. Ze heeft de gave van de profetie ontvangen en kan "in de harten kijken" en wordt door de Heer begenadigd met vele wondere tekenen... Ze ontvangt regelmatig boodschappen van de Heer die de mensen oproept tot bekering en verwittigt dat het hoog tijd is. Die boodschappen gaan gepaard met vele bekeringen en genezingen die op haar voorspraak zijn tot stand gekomen. Meer dan 200 vrouwen die onvruchtbaar waren hebben door haar tussenkomst een kindje gekregen. Getuigenissen daarvan en van wondere genezingen worden door haar geestelijke leider, een Belgisch priester-exorcist bijgehouden.

Persoonlijk was ik ten zeerste verrast toen ik haar de eerste keer zag : zij droeg net als ik rond de hals het typisch kruis van La Salette. Het is hetzelfde kruis dat ook O.L.Vrouw droeg toen ze verscheen te La Salette : aan de uiteinden van het dwarshout zijn een hamer en een tang bevestigd! Dit was voor mij een zeer merkwaardige ervaring, maar dat was nog niet alles. Ze vertelde mij dat ze wist dat ik ging komen (!?) en al één en ander had klaargelegd voor mij. Ik ontving van haar o.a. een relikwie van het H.Bloed van Brugge (!!!) en een zeer sterke bevestiging van mijn zending. Sinds enige tijd heeft de Heer haar gevraagd de nodige stappen te doen om de "Apostelen van de laatste tijden" die Hij haar zou toesturen voor te bereiden en te begeleiden.

Via een bevriende kardinaal, die erelid is van "L'Arche de Marie" en die direkt toegang heeft tot de Paus, zijn de nodige stappen reeds gezet om alles in de nabije toekomst hopelijk met goedkeuring van de hoogste kerkelijke autoriteit te starten.

Daar dit de tweede persoon is die mij op een zeer wonderbare wijze bevestigt in mijn zending om als apostel letterlijk op stap te gaan was ik uitermate verbaasd maar ook bemoedigd, temeer daar ik van haar ook een zeer persoonlijke boodschap ontving die mij zo wonderlijk toeschijnt dat het te delikaat is om dat hier en nu te vertellen. Ik ben daardoor nu meer dan ooit besloten om mij steeds meer ten dienste te stellen van de Moeder Gods om in deze Apocalytische tijden al Haar kinderen op te roepen tot bekering, hen te bemoedigen en te verzamelen en zo mee te werken aan de redding van velen tot meerdere eer en Glorie van God.

Zoals in La Salette waar de symboliek van goed en kwaad zo sterk naar voor komt, zo zijn we nu in de tijd beland waar deze definitieve strijd voorgoed wordt beslecht en waar iedereen wordt uitgenodigd om daaraan mee te werken ... "De tijd dringt !" dat is door die zeer begenadigde vrouw duidelijk gezegd geworden . Terug thuis ben ik samen met mijn vrouw Anne ondertussen haar geestelijke begeleider, een Belgisch priester in Wallonie gaan opzoeken. Hij is door de bisschop van Namen vrijgesteld om zich volledig te wijden aan "L'Arche de Marie" en heeft alles bevestigd en dit met nog meer details.

Na samen met de kleine kerngemeenschap (8p) die rond deze begenadigde vrouw is ontstaan een zeer sober avondmaal te hebben genoten, waarbij ik de eer had aan haar rechterzijde te mogen plaatsnemen, hebben we daarna allen samen psalmodiërend de rozenkrans gebeden. Daarna heb ik voorlopig afscheid genomen van deze wel zeer merkwaardige vrouw. Ik ben meegegaan met enkele leden van de gemeenschap naar een ander huis waar ik de nacht kon doorbrengen. Velen van hen hadden een zware jeugd achter de rug en hebben zich hier bekeerd en leiden nu met de hulp van deze vrouw een voorbeeldig leven van arbeid en gebed.

 

Vrijdag 13 september : Van "L' Arche de Marie" tot bij de H.Grignon de Montfort

Na ontbijt en uitgebreid morgengebed met enkele leden van de gemeenschap heeft "Antoine" mij een 10 tal km verder met de wagen gevoerd tot aan de dichtsbijzijnde Route Nationale om vandaar met hun oprechte en welgemeende blijken van bemoediging mijn pelgrimstocht in dienst van de Moeder Gods verder te zetten. Ik heb al veel merkwaardige ontmoetingen meegemaakt maar deze was werkelijk ongelooflijk...

Na een tijdje te hebben staan liften op deze baan kon ik meerijden met Jean die in een oude Mercedes mij meevoerde tot in Chateaubriant. Het was iemand die zijn geloof in de kerk verloren was na de te vele contacten met hypocriete mensen die wel naar de kerk gaan maar verder mekaar bijna zouden vermoorden als het om geld gaat ... Hij luistert heel aandachtig en geboeid naar het verhaal van mijn bekering en het hoe en waarom van mijn pelgrimstochten. Ik tracht hem ook het mooie te doen inzien dat dank zij de Kerk tot stand is gebracht na 2.000 jaar christendom. Maar ik moet hem ook bekennen dat ik eigenlijk nog maar zelden door een praktizerende katholiek ben meegenomen maar bijna altijd door mensen die ofwel ongelovig zijn of niet meer praktizerend ofwel van een ander geloof zijn : moslim, protestant, mormoon, grieks-orthodox, jood ... Alhoewel in de brief van de H.Apostel Paulus aan de Romeinen hfst 12 vers 13 wordt aanbevolen de gastvrijheid te beoefenen, moet ook ik tot mijn spijt erkennen dat, na bijna 10.000 km afgelegd te hebben op 6 pelgrimstochten, het ook meestal niet de parochiepriesters of de brave kerkgangers zijn die deze deugd in praktijk brengen. Ofwel zijn het gewone mensen met een groot hart ofwel abdijen of kloosters, alhoewel sommigen van deze laatsten er een beroep van maken om er geld mee te verdienen en hun gebouwen beheren als een hotel. Zoals ook in onze dagen de tijd van de echte caritas of naastenliefde totaal verdwenen is en plaats moet maken voor een op bepaalde uren te verlenen en te betalen dienstbetoon. Maar ja, ik ben hier aan het filosoferen. Laat ons maar terugkeren naar een verder objectief verslag van de feiten. Nadat deze brave man tevergeefs probeert om langs zijn C.B. radioinstallatie iemand te contacteren die mij verder wil voeren richting Angers, bedank ik hem hartelijk voor de dienst die hij mij gratis en zonder achterdocht of schrik betoonde door mij in zijn wagen mee te nemen. Ik beloof voor hem en zijn gezin te bidden en hij wuift mij ten afscheid. Een kwartier later stopt een jonge man en neemt mij mee tot Angers.

Hij luistert ook met aandacht naar mijn getuigenis en zegt dat hijzelf verloofd is met "Claire" een meisje dat nu in Assisie op bedevaart is en onlangs een grote bekering heeft meegemaakt te Lourdes. Hijzelf is nog niet zo overtuigd maar hij is onder de indruk van onze ontmoeting en nadat ik hem veel geluk toewens in zijn toekomstig huwelijk vraag ik hem mijn getuigenis door te geven aan zijn verloofde opdat ook zij zou bemoedigd worden in haar geloof, na haar recente bekering. Hij belooft van dat zeker te doen.

De volgende persoon, die mij opneemt in zijn wagen, is "René" een verzekeringsagent wiens overleden grootmoeder een vurige verering had voor O.L.Vrouw van La Salette ! Hij vraagt voor hem te bidden en neemt me mee tot in Cholet waar ik echter deze keer een heel eind moet wachten vooraleer ik kan meerijden met Yves, een man die op pensioen is en wiens zoon in India rondreist met rugzak. Na onze ervaringen te hebben uitgewisseld en nadat we beloven voor elkaar te bidden heeft hij me een zeer hartelijke en stevige handdruk ter bemoediging en hij zet me af aan de deur van het klooster der Paters Montfortanen in St.Laurent sur Sèvre, mijn eindbestemming voor die dag. Ik had erop gehoopt ooit op deze plaats, op het graf van de H. Louis Marie Grignon de Montfort, die een grote Mariavereerder was, mijn rozenkrans te kunnen bidden. Het was ook hij die in een visioen de stichting der Apostelen der Laatste tijden heeft gezien en beschreven en waarmee ik ook op deze tocht opnieuw op een wonderlijke manier ben verbonden. Gezien ook O.L.Vrouw te La Salette spreekt over diezelfde Apostelen der laatste tijden en gezien het feit dat ook de Paus hier op deze plaats, op het graf van deze grote heilige, zal komen bidden op 19 september 96 (de herdenking van de 150 ste verschijning van de Moeder Gods te La Salette), begin ik stilaan een duidelijk verband te zien tussen al deze dingen die verborgen zijn voor groten maar kenbaar gemaakt worden aan kleinen ...

 

Zaterdag 14 september : Verblijf bij de paters Montfortanen te St.Laurent-sur-Sèvres

7u45 Ontbijt en morgengebed in de Kapel van de Paters Montfortanen.

9h30 H.Mis en daarna aanbidding tot 12 h en dit ter gelegenheid van het komende pausbezoek binnen enkele dagen (19 sept) met speciale intentie voor een goed verloop, want enkele dagen geleden heeft men hier in de crypte een bom gevonden met een lont, die bijna opgebrand was maar vanzelf is gedoofd ...

13 h Bezoek aan het klooster van de zusters "Soeurs de la Sagesse". Ik ontmoet er een vriendelijke zuster die iedere woensdag een vastendag onderhoudt voor één of andere intentie en uit eigen beweging zal ze volgende woensdag dit offertje brengen voor mijn intenties. Ik dank haar hartelijk en beloof ook voor haar te bidden te La Salette. In hun kapel vind ik er ook enkele uitspraken van de H. Grignion de Montfort :

- "Si on ne hasarde quelque chose pour Dieu, on ne fait rien de grand pour Lui ..."

- "Envoyez votre Esprit sur la terre pour y créer des Apôtres tout de Feu ..."

Daarna bezoek aan het museum, de "Calvaire" en s' avonds de Crypte die alleen nog toegankelijk is op bepaalde uren en met grote veiligheidsmaatregelen.

 

Zondag 15 september : Van St.Laurent-sur-Sèvres tot Souvigny bij "Frères de St.Jean"

Ik neem afscheid van de overste "Père Gendrot" die een vriendelijk en zeer nederig man is en die binnenkort persoonlijk de Paus zal ontvangen tijdens zijn bezoek op 19 september. Hij vraagt mij voor hun gemeenschap te bidden op de berg te La Salette en nadat ik mijn oprechte dankbaarheid betuig voor het gastvrije onthaal vertrek ik uit dit dorp. Een van de paters Montfortanen heeft me er ook nog op gewezen dat onlangs een boek was verschenen over "Saint Grignion de Montfort et Les enfants de La Salette !!!... " De puzzel is bijna rond ...

Al vlug kan ik een stukje meerijden met Michel. Kort daarop stopt een wagen met 3 mannen die allen als vrijwillige brancardiers in Lourdes werkzaam zijn. Hun namen beginnen allemaal met een J : Jean, Joel en Jacques. Daarna kan ik meerijden met een Nederlander en zijn vrouw tot in Poitiers waar ze een pretpark gaan bezoeken.

Zijzelf zijn afkomstig van Utrecht en zijn de eerste mensen die ik tegenkom op mijn pelgrimstochten die mij met een meewarige blik en schouderophalend duidelijk maken dat ze geen zier geloven van al wat bovennatuurlijk is. Alles zal later wel wetenschappelijk kunnen verklaard worden zo zeggen die nuchtere hollanders...

Van 13 u tot 17 u zit ik vast rond Poitiers !

Van 17 u tot 18 u kan ik mee met 2 dames tot in Bellac.

Om 18 h 45 terwijl de zon aan het ondergaan is boven de huizen van dit stadje stopt een kleine Renault met een jongeman "DAVID" en ik kan meerijden met hem tot in Souvigny.

Het blijkt dat David zojuist terugkomt van de uitspraak van de scheiding van zijn vrouw!

Ze hebben 2 kleine kinderen en David die afkomstig is uit Duitstalig Belgie en al 10 jaar in Frankrijk woont, verdient er moeilijk zijn brood als timmerman. Dit gaf spanningen in het huwelijk en nu is het uit. Hij heeft geen definitieve woonst maar slaapt in zijn wagen en heeft de hoop in de streek rond Souvigny min of meer stabiel werk te vinden ! Hij heeft een goed hart en alhoewel ook hij ontgoocheld is in de geestelijkheid, bezit hij toch wel een diepe spirituele achtergrond en is hij in zekere mate religieus. Hij luistert ook met veel interesse naar mijn getuigenis en het verhaal van mijn belevenissen. Ik beloof hem voor hem en zijn gezin te bidden. Rond 21 h 15 komen we aan in het dorpje Souvigny waar volgens David een abdij is. Die abdij bleek echter niet meer bewoond te zijn door de Benediktijnen maar gelukkig voor ons is op die plaats een gemeenschap "Les frères de St.Jean" die belast zijn met de bediening van de zeer oude kerk (11de eeuw) met beroemde graftomben van de Bourbons.

Na enig aanbellen komt een broeder opendoen en na mijn vraag om onderdak voor de nacht mogen mijn vriend David en ik, die beiden sedert die morgen nog niets gegeten hebben, ons nog even aan tafel zetten. Frère Daniel vindt in de keuken nog wat overschotjes die hij opwarmt in de microgolf. Tevreden dat mijn vriend David ziet dat de christelijke naastenliefde in de vorm van het verlenen van gastvrijheid nog steeds bestaat, dank ik broeder Daniel voor de gastvrijheid. Alvorens afscheid te nemen van David wisselen we adressen uit en ik stop hem de 100 FFr toe die ik enkele dagen geleden gekregen heb van die zeer begenadigde vrouw. Hij is een beetje ontroerd en ik zwaai hem ten afscheid. Het toeval (?) wil dat ik de volgende dag iemand ontmoet die een timmerman nodig heeft om zijn dak te herstellen en ik heb hem dan ook het adres van David doorgegeven en de verzekering dat het een "goeie gast" is. Gelukkig om deze dag ga ik slapen in een soort slaapzaal met de naam "Kafarnaum" met mezelf alweer als enige persoon daar.

 

Maandag 16 september : Vertrek Souvigny en aankomst Paray-le-Monial

Na het ontbijt krijg ik alleen broeder Daniel te zien want de andere 5 broeders blijken allemaal ziek te zijn, geveld door één of andere virus... Op hoop daarvan gevrijwaard te blijven op mijn verdere tocht, vertrek ik na hem van harte bedankt te hebben voor de ontvangen gastvrijheid. Na een bezoek aan die zeer oude kerk en er mijn rozenkrans te hebben gebeden, vertrek ik weer en na weinige minuten kan ik meerijden met een echtpaar tot in Moulins. Beiden waren ten zeerste geïnteresseerd in de verschijningen van O.L.Vrouw te La Salette. Ik heb er hen uitgebreid over verteld en ook over mijn pelgrimstochten. Na een heel eind te moeten wachten op mijn volgende bestuurder, stopt plots een langzaam rijdend wrak van een wagen waarvan de snelheidsmeter defect is en de zijdeur van binnenuit niet meer openkan (slot kapot). Hij heet Philippe en is gisteravond laat om 23 uur vertrokken uit Parijs, heeft sindsdien niet geslapen en rijdt nu in een wrak van een wagen naar het zuiden in de hoop er werk te vinden als bakker of kok. Op een bepaald ogenblik staan we als eerste voor een bewaakte overweg en daar hij zeer moe is, ziet hij niet dat de wagen stilletjes vooruitglijdt. Ik raad hem sterk aan om zo vlug mogelijk eens goed uit te slapen daar anders een ongeluk onvermijdelijk is. Hij belooft me om straks als hij me in Paray-Le-Monial heeft afgezet de wagen langs de kant te zetten en een flinke dut te doen. Hij zegt mij dat hij al altijd ongeluk heeft gehad in zijn leven en ik beloof hem voor hem en zijn vrouw en kindje te bidden.

Ik geef hem een rozenkrans cadeau en verzeker hem dat ieder die zich met vertrouwen en volharding tot de Moeder Gods keert, nooit verloren gaat. Dankbaar kijkt hij me aan en een beetje bezorgd schud ik hem de hand. Nadat hij in die rammelkar weer vertrokken is, ga ik naar de basiliek om er de rozenkrans te bidden in de zijkapel waar een mooi beeld van de Piëta staat. Het is op die plaats dat ik, 3 jaar geleden op terugreis van La Salette, mij aangetrokken voelde tot een openliggend evangelieboek. Het was de parabel over de rijke dwaas die zoveel goederen had verzameld dat zijn schuren te klein waren om er alles in op te bergen. Daarom besloot hij om nog grotere schuren te bouwen teneinde er al zijn bezit in te stockeren en zo er eens goed van te genieten. Maar Jezus zei : Misschien zijt ge morgen reeds dood en tot wat heeft al dat zwoegen dan gediend ? Daarom zoek eerst het rijk Gods en al het andere zal u er gratis bij geschonken worden. Ik stond toen ook op het punt om mijn zaak uit te breiden en daar al mijn energie in te steken !!! Dit was voor mij een duidelijke uitnodiging van de Heer om daar NIET mee door te gaan en mij integendeel in te zetten voor de realisatie van zijn Rijk, de redding van velen tot meerdere eer en Glorie van God. En eens te meer heb ik ervaren dat men het Woord Gods letterlijk mag nemen, want eens die beslissing genomen in overleg en akkoord met mijn echtgenote, werd al de rest GRATIS erbij geschonken !!

Al één van de tekenen dat God ieder die op Hem betrouwt niet in de steek laat hebben wij nu sedert al bijna 2 jaar een ons onbekende weldoener die op het einde van de maand een bedrag op onze bankrekening stort. En het gaat hier zoals reeds eerder gezegd niet om enkele duizenden of tienduizenden maar tot nu toe om ettelijke honderdduizenden frank !!!

In het evangelie staat : "met de maat waarmee gij geeft, zal ook aan u gegeven worden !" en ook dat God niet onderdoet in edelmoedigheid. Blijkbaar heeft die onbekende weldoener dat ook al ervaren. Maar te weinig mensen nemen het Woord van God ernstig...

Ze beschouwen dit als Woorden met vooral symbolische betekenis die moeten geïnterpreteerd worden in het kader van onze maatschappij en onze tijd enz ...

Dit is ook de interpretatie die vele van onze moderne "Schriftgeleerden" hanteren en typeert ook de mentaliteit van vele geestelijken die trouwens ook weinig of geen beroep meer doen op Gods Voorzienigheid maar door de Staat worden vergoed voor hun diensten en door sommige mensen dan ook als funktionarissen worden beschouwd en die voor het "doen" van een trouw of begrafenis verschillende "tarieven" hanteren naargelang het uur van de dienst ...

We zijn veraf van de manier waarop Jezus zijn leerlingen op tocht stuurde. De Apostelen der Eerste tijden hadden nog een groot vertrouwen in de Voorzienigheid en hun optreden ging dan ook gepaard met wondere tekenen omdat God met hen was ...

 

Ik nodig dan ook allen uit om zoals ik, op stap te gaan in dienst van de Heer en onder de bescherming van de Moeder Gods : dan zullen ze pas aan den lijve ondervinden hoe goed de Heer is voor ieder die op Hem en Zijn Moeder durven vertrouwen en de woorden uit het Onze Vader "Geef ons HEDEN ons Dagelijks Brood" krijgen dan pas hun volle en letterlijke betekenis !!! Ik kan na meer dan 10.000 km afgelegd te hebben op 6 pelgrimstochten dan ook niet anders dan de Heer en Zijn Moeder te danken voor Hun Voorzienigheid die zo goed zorg draagt voor hen die 100% op Hen vertrouwen. Telkens opnieuw ben ik verbaasd over al die "toevallige" omstandigheden en ontmoetingen. Om u, die dit leest, daarvan getuige te laten zijn, maak ik dan ook telkens een objectief verslag van deze pelgrimstochten teneinde u te bemoedigen en uw geloof te verstevigen. Maar naast de vele hartelijke groeten, dankbetuigingen en aanmoedigingen die ik achteraf mondeling en schriftelijk mocht ontvangen van hen die dit lezen zijn er ook die dit niet willen of kunnen begrijpen...

Het is zoals met de boodschappen van O.L.Vrouw te La Salette : Velen aanvaarden die boodschap niet omdat ze niet kunnen aanvaarden dat de God die Liefde is (voor ieder die Hem erkent!) en Barmhartig (voor ieder die zich berouwvol tot Hem keert!) ook Gerechtigheid is die zich afkeert van al wat Vals, Lelijk en Onrechtvaardig is...

 

Als de Moeder Gods dan zegt in La Salette : "Als ik wil dat Mijn Zoon zich niet van u afkeert, ben ik gedwongen Hem onophoudelijk te smeken ..." dan weten zo weinigen daar raad mee omdat ze een éénzijdig beeld hebben van God dat door een bepaalde theologische school wordt verkondigd.

Hoevelen doen zich nog eens de moeite om zelf met een open geest een evangelie volledig te lezen teneinde de geest ervan tot zich te laten doordringen en zo de Geest van de Waarheid zelf te laten spreken ?

Maar dit alles is geopenbaard aan kleinen en niet aan de zogezegde "schriftgeleerden"...

De grote Apostel Paulus zegt : ik ben niet gekomen om te dopen maar om u het evangelie te verkondigen en dit niet met mooie en geleerde woorden...

 

Na een bezoek aan de basiliek in Paray-le-Monial ga ik op zoek naar het "Monastère du Tres Saint Rosaire du Sacré Coeur" een klooster van zusters Dominicanessen. Een man die ik ooit ontmoette op één van mijn tochten had me het adres gegeven met de raad daar langs te gaan als ik in de buurt was. Toen ik er aankwam bleek de gemeenschap juist voor een week in afzondering te zijn voor een retraite en zo kon ik er niet verblijven.

Daarna ben ik te gast geweest in het klooster der zusters Clarissen die normaal geen gasten ontvangen maar mij toch hartelijk ontvangen hebben nadat de overste mijn begeleidingsbrief had gelezen en het hoe en waarom van deze tocht. Ik heb er de avondgebeden meegebeden.

 

Dinsdag 17 september : Van bij de Clarissen te Paray-le-Monial tot in La Salette !

Om 6h45 stond ik aan de poort van de kapel van de verschijningen om er de H.Mis bij te wonen maar pas om 7u stipt ging de deur open. Na de viering van de Eucharistie ging ik nog even bidden aan de voet van het reliekschrijn van de H.Margaretha Maria Alacoque.

Ik las er opnieuw de woorden die Jezus sprak tot de H.Margaretha en die me ook 3 jaar geleden zo getroffen hadden :

- "Je veux que tu me serves d'instrument pour attirer des coeurs à mon Amour"

- "Si tu croix tu verras la puissance de Mon Coeur"

- "Ne crains rien, Je regnerai malgré mes ennemis"

- "O Coeur d'Amour, je mets toute ma confiance en vous car je crains tout de ma faiblesse mais j'espère tout de votre bonté...! "

Na een dankwoord aan de zusters voor hun gastvrijheid en de belofte ook voor hun gemeenschap te bidden te La Salette, vertrek ik en kan, na een tijdje gestapt te hebben, meerijden met Jacques een vroegere landbouwer die nu "expert agricole" is, niet praktizerend katoliek maar graag bereid om zijn medemens een dienst te bewijzen. Ik vertel hem van David die ik 2 dagen geleden ontmoet heb en het toeval wil dat Jacques juist een timmerman nodig heeft om zijn dak te herstellen. Ik geef hem het adres door van David en de bevestiging dat het om een degelijke jonge man gaat zodat ze elkaar een dienst kunnen bewijzen. Hij geeft me ook zijn adres en ik ben er altijd welkom als ik op één van mijn tochten daarlangs passeer.

Daarna kan ik meerijden met Jean tot bijna in Lyon. Jean is al gepensioneerd en herinnert zich La Salette toen zijn moeder hem als kleine jongen van 5 jaar daarheen bracht omdat hij altijd ziek was. Na tevergeefs allerlei dokters te hebben geraadpleegd, zijn ze met de kleine Jean tot op de heilige berg te La Salette gegaan om er de Moeder Gods om genezing te bidden. Eens terug thuis was hij volkomen genezen en is daar nu nog dankbaar voor. Hij vraagt me voor hem te bidden te La Salette . Ik beloof hem dat en we nemen afscheid nadat hij me zegt bezig te zijn met een boek te schrijven over de tekenen van God in de sterrenbeelden...

Nadat ik op één van de parkings langs de autostrade een bereidwillige bestuurder zoek die mij een eind wil meevoeren richting Grenoble, zie ik een vrachtwagen met kengetal 05 wat duidt op herkomst GAP in de nabijheid van La Salette. De bestuurder Philippe kent La Salette en bevestigt mij dat hij moet passeren in het dorpje Corps, van waaruit een klein bergpad naar La Salette gaat.

Hij wacht echter nog op een bericht van zijn baas om in Lyon eerst nog goederen op te laden. Ik mag mee met hem tot in Corps maar ik besluit om daar niet op te wachten en lift verder. Na een tijd kan ik mee met een gepensioneerd koppel tot aan de péage in Grenoble. Na daar meer dan een uur te hebben staan liften, denk ik erover om een eind verder naar een parking te stappen en op het moment dat ik mijn rugzak terug opneem om verder te gaan, hoor ik een luide claxon en Philippe met zijn grote vrachtwagen had me zien staan en komt langszij gereden en zo kan ik met hem mee tot in Corps waar we aankomen rond 18h30. Ik begin aan de klim naar boven maar reeds aan de voet van de berg stopt een wagen met een Zwitsers echtpaar : ze hadden mijn rozenkrans gezien in mijn hand en waren daar ook juist mee bezig. We zijn juist op tijd bovenop de berg om het avondmaal te gebruiken dat om 19 h wordt opgediend. In de overvolle refter kom ik terecht aan een tafel recht tegenover Lydia een Pools meisje dat geen woord Frans spreekt en slechts een mondje Engels. Ze is met familie naar Taizé gegaan en is vandaar alleen per autostop naar La Salette gekomen waar ze eergisteren is aangekomen. In Polen had ze iets gelezen over de verschijning van de Moeder Gods hier in La Salette en ze wilde hier graag aanwezig zijn om de herdenking te vieren van de verschijning overmorgen 19 september , nu juist 150 jaar geleden. Na het avondmaal doe ik navraag bij de receptie en gelukkig voor mij is er nog plaats vrij op de slaapzaal. Na een gebedsdienst in de basiliek en de kaarsjesprocessie buiten rondom de plaats van de verschijningen ga ik slapen, dankbaar dat ik tijdig ben aangekomen na al die omzwervingen.

 

Woensdag 18 september : Sobere dag als voorbereiding op het hoogfeest van morgen

Ik maak er een vastendag van ter voorbereiding op het hoogfeest van morgen, waar we allen samen de verschijning zullen herdenken van de Moeder Gods aan 2 herderskinderen.

Wegens plaatsgebrek moet het Zwitsers echtpaar spijtig genoeg reeds vertrekken. Nadat ze me gevraagd hebben om samen met hen op de plaats van de verschijning de rozenkrans te bidden wisselen we adressen uit. Ze vertrekken na mij op het hart te hebben gedrukt eens naar San Damiano te gaan. Zijzelf gaan er iedere maand heen en onlangs zijn ze, in het bijzijn van een 1.000 tal mensen, getuige geweest van een verschijning van de Moeder Gods aan de hemel terwijl ze haar mantel uitspreidde over de aanwezigen. Daar werden fotos van genomen die in de krant zijn verschenen.

Na de plechtige Mis om 11 uur en bekijken van een videomontage naar aanleiding van de 150 verjaardag van de verschijning, maak ik ook kennis met een echtpaar uit Parijs. De vrouw was vroeger protestant maar was eens zodanig getroffen door de oneerbiedigheid van bepaalde priesters. Tijdens een kruisweg, toen het begon te regenen, sleepten ze het kruisbeeld over de grond achter zich om tijdig binnen te zijn in de kerk. Die protestantse vrouw zelf is buiten gebleven en ondertussen gebeden om eerherstel te brengen. Dit gebeurde te La Salette enkele jaren geleden en sindsdien is ze genezen van de "Zona". Ze is katholiek geworden en zet zich samen met haar man in voor het Rijk Gods en heeft sindsdien grote gunsten ontvangen ! Het "toeval" wil dat ik hen 14 dagen later opnieuw ontmoet heb in de basiliek Sacré Coeur, toen ik met enkele vrienden, die ook La Salette wilden bezoeken, op doorreis was in Parijs. Ze waren gelukkig mij terug te zien want ze waren vergeten mijn adres te noteren toendertijd en ondertussen hebben ze in Annecy (100 km van La Salette) een groot domein ter beschikking gekregen voor de opvang van pelgrims en mensen in nood. Van zodra de zaak rond is zullen ze mij verwittigen, ik ben er altijd welkom want ze waren zeer getroffen door mijn getuigenis en moedigden mij aan om verder te gaan met mijn evangeliserende pelgrimstochten.

Na deze sobere dag met veel bezinning en gebed in een wondermooie omgeving heb ik proberen te slapen ondanks het gesnurk van iemand die een beetje verder op de slaapzaal lag.

 

 

 

 

Donderdag 19 september : 150 ste Verjaardag van de verschijning van de Moeder Gods.

Om 10 h zat de hele basiliek al vol met mensen die hoopten op tijd te zijn om de H.Mis bij te wonen van 10 h 45. Het was een luisterrijke plechtige dienst in tegenwoordigheid van diverse kardinalen en bisschoppen en een speciaal afgevaardigde van de Paus. Meer dan 100 priesters missionarissen van La Salette, afgevaardigd van over de hele wereld, woonden de plechtigheid bij. Ook de Sakramentsprocessie in de namiddag buiten, in deze majestueuze omgeving rondom de plaats van de verschijningen, was indrukwekkend ! Na de gebedsdienst s'avonds in de basiliek ter afsluiting van deze mooie dag, ga ik in afwachting van het avondmaal nog even mijn wegenkaart raadplegen want de volgende morgen ben ik van plan om de terugreis aan te vatten. Het Pools meisje "Lydia" met wie ik de eerste avond kennis had gemaakt en die ik sedertdien niet meer gezien had, komt bij mij en zegt dat ze ook morgen wil vertrekken naar Polen. Ze had ondertussen al navraag gedaan bij de bestuurder van een Poolse bus om met hen te kunnen terugkeren naar Polen. Het bleek dat die Poolse bus eerst nog een toeristische uitstap ging maken naar Marseille, de Cote d'azur en Italie om vandaar terug te keren naar Polen. Lydia mocht wel mee maar ze zou moeten overnachten in meerdere hotels onderweg en daarvoor had ze niet het nodige geld en ik ook niet. We bekijken samen de kaart en daar ze weinig ervaring heeft met autostop en een beetje schrik heeft om heel alleen terug autostop te doen naar Polen, vraagt ze mij om een gedeelte van de terugweg tot aan Dijon samen te reizen. We bekijken onze respectievelijke wegen en daarna maken we nader kennis. Ik vertel haar dat ik onlangs nog naar Polen geweest ben om, in opdracht van de zusters Redemptoristinnen bij ons in Brugge, een Pools meisje te gaan ophalen die graag eens kennis wilde maken met hun klooster hier. Daar zijn al een 3 tal Poolse zusters ingetreden en het blijkt dat Lydia wel zin heeft om ook eens kennis te komen maken met haar landgenotes in het klooster in Brugge. Zo spreken we af om samen per autostop tot in Brugge te reizen. Vandaar zou ik haar een ticket bezorgen om met de Europabus op een veilige manier vanuit Antwerpen terug in Polen te geraken. We spreken af om de volgende morgen rond 8h 30 te vertrekkken.

 

Vrijdag 20 september : Terugreis !

Nadat onze rugzak gepakt is, ga ik samen met Lydia, alvorens te vertrekken, nog even bidden aan de voet van de "beelden" op de plaats van de verschijningen. Ik bid er de Moeder Gods dat Zij dit meisje die Zij aan mijn zorgen heeft toegewijd veilig en wel zou terugbrengen naar haar huis ! Na onze drinkbekers gevuld te hebben met het frisse water van de bron pakken we onze rugzak op en gaan op weg naar de parking vanwaar de autos vertrekken. De eerste wagen die we tegenkomen heeft een Belgische nrplaat !!! De dag ervoor had ik tijdens een wandeling allerlei wagens gezien van vele nationaliteiten maar slechts 1 wagen met Belgische nrplaat ! De bestuurder André is een gepensioneerd man en woont in Doornik en wil ons meenemen naar Belgie maar moet eerst nog zijn vrouw Agnes raadplegen die aan de receptie wacht. Na onderlinge kennismaking zijn die mensen bereid ons beiden mee te nemen ondanks het feit dat hun koffer al bijna vol zat. Daar André en Agnes nog een en ander te regelen hadden gaan Lydia en ik ondertussen met enige ontroering de Moeder Gods van ganser harte bedanken om dit wonderlijke "TOEVAL" !!! Opnieuw heb ik daar op dat moment zeer duidelijk de tussenkomst ervaren van onze hemelse Moeder om ons een delikate en misschien moeilijke terugtocht te besparen. Ave Maria...

Rond de middag namen Andre en Agnes rustig de tijd om een middagmaal te gebruiken terwijl Lydia en ik bij de wagen onze droge koekjes met fris bronwater opaten en ondertussen ervaringen uitwisselden. De terugweg verliep verder rustig maar door de gewone wegen te nemen ipv de autostrades waren we slechts rond 22 h in Reims. Daar heb ik vanuit de wagen die uitgerust was met autotelefoon mijn vrouw Anne kunnen bereiken om haar te vragen of ze ons later in de nacht in Kortrijk kon komen oppikken. Eens in Rijsel zou ik haar opnieuw contacteren om een meer nauwkeurig uur van aankomst in Kortrijk te melden.

 

Nadat ook André en Agnes kennis hadden gemaakt met mijn vrouw Anne rond 1h30 's nachts hebben we afscheid genomen van deze vriendelijke mensen en hun beloofd voor hun zoon te bidden die binnenkort een belangrijke operatie moest ondergaan. Rond 2 h 15 zijn we dan eindelijk thuis in Brugge aangekomen na een opnieuw bewogen pelgrimstocht.

 

Gebeurtenissen achteraf :

 

Enkele maanden geleden had ik al gepland om de week van 28 september met mijn wagen 3 vrienden mee te nemen die graag voor de eerste keer een bedevaartreis wilden doen naar La Salette. We zouden een tussenstop maken via Parijs waar we een bezoek zouden brengen aan de basiliek van de Sacré Coeur op Montmartre en ook aan de kapel van de verschijningen van O.L.Vrouw in de Rue du Bac.

 

Tijdens mijn laatste pelgrimstocht, kreeg mijn vrouw Anne een telefoon uit Jeruzalem van Yaal, een Jood die in Israel woont, en die ik op één van mijn pelgrimstochten heb ontmoet in Parijs. Ik had hem geschreven dat er een plaats vrij was in de wagen omdat iemand had afgezegd en nu telefoneerde hij om te melden dat hij graag met mij vanuit Brugge zou willen meegaan naar La Salette en zou terugbellen als ik weer terug thuisgekomen zou zijn...

Dus terug thuis gekomen en na wat uitgerust te hebben van deze merkwaardige pelgrimstocht hebben we met Lydia Brugge bezocht en haar ook eens de Noordzee in Blankenberge getoond. De volgende dagen zijn we dan met haar naar het klooster van de zusters Redemptoristinnen geweest om er kennis te maken met de Poolse zusters en zowel daar als bij de zusters Benediktinessen in de Godelieve abdij heeft ze een beetje kunnen werken om nog wat spaarcenten bij te verdienen want haar ouders hadden samen een pensioentje van amper 7.000 Bfr/maand... Ik heb haar dan ook zoals beloofd een ticket gekocht om vanuit Antwerpen op een veilige manier met de Europabus tot Wroclav in Polen te reizen. Ongeveer het bedrag daartoe is ons enkele dagen later reeds als het ware uit de hemel teruggeschonken ..

 

De dag nadat Lydia vertrokken is naar Polen, belt Yaal uit Israel ons opnieuw op om te melden dat hij morgen vrijdag bij ons in Brugge zal arriveren. We gaan hem afhalen aan het station en we nemen de tijd om die avond nog heel wat ervaringen uit te wisselen. De volgende morgen vertrek ik dan in gezelschap van Yaal en Frank en Patrick met de wagen voor een nieuwe tocht. Ditmaal geen pelgrimstocht maar een "klassieke" bedevaart met op voorhand gereserveerde kamers en maaltijden. Alhoewel heel wat "ZEKERDER !" en "comfortabeler !" dan mijn individuele pelgrimstochten te voet en al liftend was het toch een sobere bedevaartreis naar O.L.Vrouw van La Salette via Parijs maar dat is een ander verhaal.

 

Op het moment dat ik dit schrijf heb ik ondertussen al meerdere schriftelijke kontakten gehad met mensen die ik op deze tocht heb ontmoet. Want naast de pelgrimstochten zelf is er ook nog de praktische en morele voorbereiding en ook de "NAZORG" door het onderhouden van kontakt om daadwerkelijk steun te blijven bieden aan hen die er om vroegen.

Ook de mondelinge getuigenis van deze tocht achteraf aan mensen hier in Belgie en het opmaken en het verspreiden van dit verslag en natuurlijk het dagelijks gebed voor de realisatie van het Rijk Gods en voor allen die ik ontmoet heb, vormen ook een belangrijk onderdeel van mijn taak die mij door mijn "WERKGEVER" in de HEMEL is toevertrouwd en voor wie ik gaarne werk, zelfs zonder kontrakt of verzekering , daar Hij voor ons zorg draagt als een echte "Goede Vader" op voorwaarde... dat we Hem erkennen en de eer betonen die Hem toekomt ...

zoals de Moeder Gods zingt in het Magnificat : Barmhartig is God voor ieder die Hem erkent…