VERSLAG van mijn 2de PELGRIMSTOCHT naar O.L.Vrouw van LA SALETTE in de Franse Alpen van 12/3/1996 tot 26/3/1996

 

Dinsdag 12 maart : vertrek aan de voet van beeldje O.L.Vrouw van La Salette te Brugge

Na een openingsgebed aan de voet van een beeldje van O.L.Vrouw van La Salette uit 1866 rechtover de Godelieve abdij in Brugge ben ik dan vertrokken voor een tocht van 2.000 km heen en terug om als apostel in dienst van de Heer en Zijn Moeder Hun Woord uit te dragen.

Na bij een heldere hemel maar in de vrieskou tot aan de expressweg te zijn gegaan, werd ik na een heel poosje meegenomen met een zekere Stefaan tot in Veurne. Nadat ik een 5 tal minuutjes daarna weer op stap was stopt er plots een auto naast mij en vraagt mij waar ik heen moet. De chauffeur "Eric" heeft mij afgezet vlakbij de St. Sixtusabdij in Westvleteren want toevallig was hij de eigenaar van een bosje vlak naast de abdij... Na een groet aan de Moeder Gods Maria bij een nabijgelegen veldkapel ben ik rond 16 u 30 aangekomen in de abdij. Na begroeting van de vriendelijke gastenpater "Godfried" en voorlegging van mijn begeleidende brief en uitleg van hoe en waarom van mijn pelgrimstocht kreeg ik een kamer toegewezen voor de nacht en kon ik om 17 u 30 aan de gebedsdienst deelnemen. Na een smakelijk avondmaal (met een glas Trappist ter plaatse gebrouwen) was er de dagsluiting om 19 u 30 in de zeer stemmige kapel van de paters. Nadat ik nog een uurtje alleen in de grote kapel ben gebleven ben ik daarna gaan slapen maar ben niet opgestaan om 3.30 u zoals de monniken dat iedere nacht wel doen.

 

Woensdag 13 maart : Overschrijden van de franse grens.

7.00 u Lauden (gebedsdienst in de ochtend) en daarna om 8.00 u ontbijt.

9.00 u Eucharistie viering met de gemeenschap.

10.00 u Na afscheid van de gastenpater Godfried en na kennismaking met de Abt die mij vroeg om in La Salette te bidden voor een speciale intentie ben ik met zijn zegen vertrokken richting Frankrijk. Bij het buitengaan kom ik nog een dame uit Roeselare tegen die ook een grote verering heeft voor O.L.Vrouw van La Salette en die mij een goede pelgrimstocht kwam toewensen. Ze had gehoord dat ook ik een vurige apostel was van O.L.Vrouw van La Salette.

Na enkele km langs landelijke wegen zie ik een tiental meter van de weg vandaan een verwilderd bosje met een bankje en een gemetseld half vervallen muurtje met daarin een nis.

Ik kom nader en ik zie in de nis een zwartgebakerd beeldje van O.L.Vrouw met enkele geldstukken erbij en daarnaast in een glazen kader een brief. De brief begon met "Beste Georges" !!! Het was een boodschap uit 1989 aan een naamgenoot van mij uit een vreemd land die als pelgrim rondtrok en waarvan de schrijver vermoedde dat hij hier zou passeren.

Na deze zeer merkwaardige ontdekking ging ik te voet verder richting Watou. Aankomst kerk Watou rond 13h 30. Binnenin waren schilderwerken aan de gang zodat de kerk open was ! Na een gebed in de kerk overschrijd ik rond 14 h30 de Franse grens.

16 u 30 aankomst pastorie Steenvoorde en niemand thuis. Geburen hadden de pastoor al enkele dagen niet meer gezien. Moe besluit ik nog een beetje te wachten en na een kwartier stopt een wagen aan het huis en op mijn vraag bleek hij de pastoor te zijn. Zonder mij een blik waardig te keuren wil hij binnengaan maar vlug zeg ik wie ik ben en vraag hem hulp om onderdak te vinden voor de nacht, waarbij ik hem mijn begeleidingsbrief overhandig. Nors verwijst hij mij naar het gemeentehuis en doet zijn deur dicht. Ik besluit eerst de kerk binnen te gaan maar ook hier was dit huis van gebed gesloten en de pastoor wil niet opendoen. Ik ga verder en een eind verder vraag ik onderdak in een boerderij in hetzelfde dorp. Men antwoordt mij dat dit hier niet de gewoonte is en nadat ik symbolisch het stof heb afgeschud van mijn voeten (Luc 10,11) hoop ik meer succes te hebben in het volgende stadje : Haezebrouck.

Een moeder en dochter zetten mij af aan één van de 2 grote kerken die Haezebrouck rijk is. Ik ga er binnen en doe een gebed in de zijkapel waar de H.Anna speciaal wordt vereerd en die mij straks daadwerkelijk zal helpen door tussenkomst van 2 vrouwen die haar naam dragen !

Daarna ga ik naar het adres waar de pastoor-deken woont en vraag daar in dit grote gebouw om onderdak. Antwoord : "wij zijn daar niet voor uitgerust". Ook een adres van klooster of leken die mij eventueel zouden kunnen opvangen kon die man niet geven.

Er bleef niets anders over dan terug de straat op te gaan en te hopen op een teken van de Voorzienigheid... Enkele straten verder zie ik een groot maar wat vervallen en oud landhuis met aangebouwd schuurtje en voortuintje. Het ijzeren poortje staat uitnodigend open en ik besluit aan te bellen. Een ietwat sjofele vrouw (haar naam bleek Anne-Marie te zijn !) doet de deur open en na mijn korte inleiding gaat ze haar man halen. Die kijkt mij onderzoekend aan en zegt : als het goed is voor u moogt ge in de schuur overnachten en terzelfdertijd nodigt hij mij uit om samen met hen het avondmaal te gebruiken om 20 h ! Ik laat mijn rugzak in het schuurtje en ga ondertussen even het stadje in. Rond 20 h bel ik terug aan en word uitgenodigd aan tafel in de keuken, waar een groot fornuis wat warmte gaf in dit grote vervallen maar koude (begin maart !!!) huis met vele kamers. Ik zat daar aan tafel met Claude (de vader), Anne-Marie (de moeder) en hun dochter Aurélie. Deze gastvrije mensen boden mij zelfs een aperitiefje aan en daarna genoten we samen van een eenvoudige maar lekkere warme maaltijd. Ondertussen vertel ik over het hoe en waarom van mijn pelgrimstochten, over mezelf en mijn familie en over O.L.Vrouw van La Salette en haar boodschap. Na de maaltijd stelt de heer des huizes voor om in het huis zelf te overnachten ipv in het schuurtje. Ik dank hem en in één van de vele kamers die vol stonden met allerlei rommel vonden we nog een matras om op de vloer te leggen. Ik wenste hen welterusten en ben vermoeid in slaap gevallen.

 

Donderdag 14 maart : Aankomst Amettes-en-Artois

Na het ontbijt en na hen heel hartelijk bedankt te hebben voor het gastvrije onthaal, want die mensen wilden niets aanvaarden, was ik juist op tijd voor de Mis om 8u30. Het bleek echter een lezingendienst te zijn met uitreiking van de Eucharistie door een zuster. Waar de pastoor-deken van dit stadje of zijn medepriesters waren weet ik niet. Wel vernam ik van mijn gastgezin dat de deken niet zo geliefd was en dat onlangs in de TV gezegd was dat het bisdom RIJSEL failliet verklaard was wegens niet meer kunnen betalen van de schulden !?

Daarna vertrek ik te voet en na een korte halte aan een villatje met de welluidende naam "Au bon accueil" waar men mij een koffie aanbood trok ik verder en werd wat later opgepikt door een jonge vrouw Anne-Marie (opnieuw die naam !) die catecheseles gaf in de parochie. Ze luistert naar mijn verhaal en spreekt ook over een bedevaartplaats DOZULE waar een enorm kruis is opgericht. Amper 5 minuten nadat ik uitgestapt ben en even sta rond te kijken in het dorpje Boeseghem stopt een wagen met een ouder koppel en vraagt me tot mijn grote verwondering of ik geen Belg ben en op weg ben naar Amettes-en-Artois !?

Verbaasd om zoveel helderziendheid vraag ik hun om uitleg en hun enige antwoord is dat ze dit gedacht hadden !?

Het bleek de burgemeester te zijn van dit dorpje met zijn vrouw, ze waren gepensioneerd en moesten ongeveer die richting uit. Ze hadden tijd genoeg en reden met plezier een eindje om. We vertellen heel wat over en weer en tenslotte hebben ze mij in het dorpje Amettes zelf afgezet. Ze hadden goede vrienden in Belgie die behoorden tot de evangelische kerk maar zelf waren ze ongelovig.

 

Ik bedankte hen hartelijk voor de rit en klopte om 11 h 45 aan bij de pastoor van het dorp. Amettes is de geboorteplaats van een Frans volksheilige : de H. Benoit-Joseph Labre. Hij was noch priester noch monnik maar een gewone gedoopte wiens roeping het was PELGRIM te zijn. Zijn klooster was DE BAAN. Doorheen Europa trok hij van heiligdom naar heiligdom, met de rozenkrans in de hand. Hij bezat niets en had weinig noden. Hij leefde van de Voorzienigheid en deelde wat hij kreeg met dezen die nog minder hadden. Amper 5 jaar na zijn dood in 1783 werden al 250 gevallen van wonderbare genezingen vastgesteld waarvan te Rome een dossier was opgesteld.

Hij, de patroon der pelgrims, die grote banen, kleine veldwegen, steden en bossen doorkruiste zei : "Nous sommes tous des pélerins et si parfois la Route est dure, elle débouche sur la Lumière de Dieu". Enkele andere mooie uitspraken van de Heilige Benoit-Joseph Labre :

- Dieu vaut la peine qu'on quitte tout pour Le trouver.

- On trouve la volonté de Dieu en la faisant.

- On peut tout avec le secours de Dieu, si on le veut véritablement.

- Dieu qui le veut, saura bien me donner la force nécessaire.

- Il faut savoir souffrir avec patience.

- Servons toujours bien le bon Dieu et Il ne nous abandonnera pas.

- La Providence de Dieu ne manque jamais !

 

11 h 45 Ik klop aan bij de pastoor van Amettes en als ik hem mijn begeleidingsbrief wil overhandigen zegt hij dat het niet nodig is. Hij gelooft me op mijn woord en neemt mij mee naar het rusthuis St.Benoit waar enkele zusters verblijven en waar hij iedere middag gaat eten. Hij stelt me voor aan de moeder overste en vraagt of ze mij niet kan laten overnachten in een oud turnzaaltje van het vroegere schooltje. Dit kon en er lagen zelfs nog een paar matrassen.

Hij vraagt ook of er nog een beetje soep beschikbaar is voor de Belgische pelgrim, die ik samen met mijn droge koekjes opeet in de keuken. Hij nodigt mij tevens uit om bij hem thuis die avond rond 19 h het avondmaal te komen gebruiken, wat ik met dank aanvaard.

Tijdens het gebed in het zeer oude kerkje ben ik niet heel alleen in die kerk want komt plots een winterkoninkje aangevlogen en zet zich neer bovenop de lezenaar vooraan. Die namiddag bezoek ik ook het geboortehuis van de H. Benoit Labre, en lees ik wat meer over die heilige die ik pas enkele maanden geleden voor het eerst ben op het spoor gekomen. Sindsdien ben ik toevallig meermaals met hem in contact gekomen o.a. in een Parijse vestiging van de katholieke charismatische gemeenschap "Pain de Vie". Het is één van hun geliefkoosde heiligen en ik las er voor het eerst een korte levensbeschrijving. De jongeren van die gemeenschap, doen 1 x per jaar een pelgrimstocht al biddend en volledig vertrouwend op de Voorzienigheid voor eten en overnachting en waarbij ze telkens vertrekken van zijn geboortedorp Amettes waar ik nu verblijf. Ook tijdens een kort verblijf enkele weken geleden bij "Les petites Soeurs du Désert" in Chimay las ik een uitgebreide levensbeschrijving van deze merkwaardige man.

19 h Avondmaal met de gastvrije pastoor Abbé Jules Colson. Zijn huishoudster had wat soep klaargezet en daarna koude vis met warme aardappelen en om te besluiten kaas met brood zoals overal in Frankrijk. Zoals de twee vorige dagen had de Voorzienigheid, via mensen als deze pastoor, er weer voor gezorgd dat ik opnieuw ééns per dag een volle maaltijd kreeg aangeboden die me zeer heeft gesmaakt. De vriendelijke pastoor nodigde mij tevens uit om ook de volgende morgen bij hem te komen ontbijten. Daar hij diezelfde avond nog een vergadering had ben ik dan rond 20 h 15 teruggegaan naar het rusthuis St.Benoit waar ik direkt onder zeil gegaan ben.

 

Vrijdag 15 maart : Verblijf in Amettes de geboorteplaats van de H.Benoit-Labre.

8 u ontbijt bij de gastvrije pastoor. Om 8h 30 In de kerk zie ik de zuster directrice en daar mijn benen nog wat stram waren (het was overal zeer koud geweest de laatste dagen) vroeg ik om nog een dag te mogen blijven. Zij was ermee akkoord op voorwaarde dat Mr pastoor dit toestond wat geen enkel probleem was. Verder H. Mis, gebed in het kerkje, lezing, invullen van dagboek, bezoek geboortehuis, wandelen in omgeving. 's Middags soep met enkele stukjes Frans brood in de keuken van de zusters terwijl voor enkele priesters in een aparte kamer een uitgebreid diner wordt geserveerd... Rond 15 u ga ik de mooie kruisweg die rond het geboortehuis van de heilige Benoit-Labre in natuursteen is uitgehouwen. Om 19 u opnieuw avondmaal met de pastoor waarbij hij o.a. vertelt nog samen met de vroegere Franse president François Mitterand krijgsgevangen geweest te zijn in Duitsland en toont mij nog een paar schetsen van "François" gemaakt door een medegevangene.

Zaterdag 16 maart : Aankomst abdij Notre Dame d'Igny

10 u : Vertrek te voet vanuit Amettes richting Lillers en na een uurtje kan ik meerijden met een man met gebroken heup die mij afzet aan een oprit voor de autostrade. Rond 12 u 30 kon ik mee met een vrachtwagenbestuurder wiens vrachtwagen gedurende de ganse reis een schril alarmsignaal ten gehoor gaf. Hij zou er maandag eens laten naar kijken ! Jammer genoeg konden we moeilijk met elkaar praten door dit geluid.

Om 13 h sta ik bij Cambrai aan een kruising van 2 autostrades en wacht af. Na een half uurtje stopt een wagen met Duitse nummerplaat en een man vraagt : "Do you speak English ?"

Ik bevestig dit en we beginnen een lang gesprek. Hij was een Amerikaan uit Seatlle en werkte voor de Boeing Company als metaalkundige en was momenteel voor een job van enkele maanden in Duitsland. Zijn familie verbleef in Seatlle. Hijzelf was nog deze morgen naar Brugge(!) gereden om wat Brugs kantwerk te kopen voor zijn vrouw en nu was hij op terugweg naar Duitsland. In de omgeving waar hij woonde in de USA was een grote mormonen gemeenschap waartoe hijzelf en zijn familie ook behoorde. Hij was duidelijk meer geïnteresseerd in mijn pelgrimstocht en in de verschijningen van O.L.Vrouw hier in Europa dan in het zelf vertellen over het ontstaan van de Mormonen. Het was een vriendelijke man die vertelde dat ook in de USA de mensen zich meer en meer afkeerden van God en godsdienst. Toen hij vernam waar ik hoopte te overnachten heeft hij nog een 50 tal km omgereden zodat ik om 16 u aan de uitrit van een autostrade stond. Nu was ik volgens de wegenkaart nog slechts een 12 tal km verwijderd van een abdij "Notre Dame d' Igny" waar ik hoopte te kunnen overnachten. Vol vertrouwen begon ik te stappen. Na een dik uurtje stappen kom ik in het dorpje Vezily. Daar ga ik een vervallen oud kerkje binnen. Het was alsof de tijd er had stilgestaan : een heel oude vloer , houten banken, achteraan een halfopen deurke naar de toren met daarachter een berg met allerlei vogeluitwerpselen. Vooraan wat het altaar voorstelde een bierton met daarop een plank. Vooraan een stapel folders met de Kerstviering van het jaar 1994 ! Verder verfpotten onder een half vergane preekstoel en aan de zijkant een voorraad houtblokken naast een houtkacheltje. Maar in de zijkapel links vooraan 2 mooie beelden van O.L.Vrouw met aan de voet van het ene beeld, in een kaderke, de tekst van een volgens mij zeer mooi wees gegroet door een onbekende auteur :

Réjouis-toi Marie, Toi la toute aimée de Dieu. La grace est en Toi.

Parmi tous les vivants, Tu es bénie et Jésus ton enfant, le Fils du Père est béni.

Marie, Sainte Mère de Dieu, prie pour nous et avec nous, qui aimons si peu et si mal, maintenant et à l' heure de la grande rencontre. Amen.

Nadat ik daar een half uurtje gebeden en rondgekeken heb vertrok ik weer richting abdij in de mening dat de abdij op een 6 tal km hier vandaan misschien ook in dezelfde stijl (!?) zou zijn.

Na nog een heel eindje stappen doorheen een groot bos arriveer ik rond 19 uur voor de Grote Poort van een ommuurd en zeer indrukwekkend Klooster-Kasteel (!) met grote oprijlaan. Ik wandel door dit prachtig domein en bel aan. Een stralende gastenzuster verwelkomt me hartelijk. Ze zegt dat daar een uurtje geleden een dame ook uit BRUGGE (!!!) aangekomen is die op weg is naar Santiago de Compostella. Ze luistert met veel belangstelling naar mijn verhaal en vindt het niet nodig om mijn begeleidingsbrief te lezen : ze gelooft me op mijn woord ! Ik vraag naar een eenvoudig onderdak voor de nacht en een rustdag morgen Zondag . Ze neemt me mee en toont mij een zeer mooie luchtige kamer met grote vensters met groot opgemaakt bed en met lavabo. Ze wijst mij de douches aan en vraagt of ik zoals de dame uit Brugge geen last heb van blaren aan de voeten anders zouden ze dat wel verzorgen. Ik sta verbaasd om zoveel attentie en wil lichtjes protesteren tegen zoveel comfort maar ze wuift mijn bezwaren weg en raadt mij aan eens goed uit te rusten vannacht en morgen. Ze stelt mij ook voor aan Yvonne uit Brugge en nodigt ons uit het avondmaal te gebruiken rond 19 h 30.

 

 

Nog nooit ben ik als wildvreemde zo hartelijk en gastvrij en zonder enige achterdocht ontvangen geweest en in de watten gelegd als daar in dat Klooster van een 50 tal Zusters behorende tot de Cistercienzerorde ! Daar het een zaterdag was zag ik daar ook duidelijk de hand in van onze Hemelse Moeder Maria die eens te meer zo goed voor haar kinderen zorgt !

Tijdens het avondmaal kwam nog een wagen uit Brugge aan met 3 sympathisanten van Yvonne om te zien of alles goed ging met haar en of ze niets nodig had. Yvonne, een gepensioneerde verpleegster, die nota bene jarenlang in Brugge op 200 meter van mijn deur woonde, was een 14 tal dagen geleden ook uit Brugge vertrokken en stapte een 20 km per dag. Nu ze op pensioen was had ze de tijd om een serieuse voettocht te maken naar Santiago de Compostella. Naast de sportieve prestatie wilde ze ook tijd nemen om alles wat met cultuur te maken had eens nauwkeuriger te gaan verkennen, vooral eens ze in Spanje zou zijn aangekomen. Hun reis was zeer goed voorbereid en vooraf wisten ze iedere dag hoever ze te gaan hadden en waar ze zouden kunnen overnachten.

Op hun vraag wat er mij drijft luisteren ze een beetje verbaasd naar mijn verhaal hoe ik als een biddende pelgrim met de rozenkrans in de hand en, volledig vertrouwend op de Voorzienigheid voor voeding en onderdak, ieder jaar naar La Salette trek en ondertussen wil getuigen aan allen die ik ontmoet over de bekering die ik er meemaakte, de uitnodiging die ik kreeg om letterlijk als een apostel op tocht te gaan en te spreken over Jezus, het evangelie en de boodschappen van Zijn Moeder Maria die haar kinderen komt verwittigen.

Na het avondmaal ben ik na een deugddoende douche en een klein wastje te hebben gedaan vermoeid maar gelukkig tussen de verse lakens gekropen. Na een dankgebed tot onze Hemelse Moeder Maria die mij, op zaterdag, de dag aan haar toegewijd, door tussenkomst van die attentievolle en stralende zuster, zo hartelijk had ontvangen ben ik vlug ingeslapen.

 

Zondag 17 maart : Rust- en gebedsdag in de abdij N.D. d' Igny.

De zondag heb ik als een RUSTDAG toegewijd aan de Heer doorgebracht terwijl ik de gebedsdiensten meegevolgd heb met de kloostergemeenschap. Ondertussen verneem ik wat meer over de abdij gesticht in 1128 door enkele monikken, medebroeders van Bernardus van Clairvaux. De relieken van de tweede abt Guerric die zalig verklaard werd worden er bewaard. In de kerk een mooi beeld van O.L.Vrouw uitgehouwen in steen en daterend uit de 13de eeuw.

 

Maandag 18 maart : Overnachting bij de marginalen van een Emmaus gemeenschap

Na de lauden en de H.Mis om 7 h 25 ben ik alleen aan de ontbijttafel (Yvonne slaapt nog) Ik maak mijn rugzak en mijn kamer in orde en om 8 h 30 ben ik klaar om te vertrekken. Nadat ik dan toch mijn begeleidende brief toon aan de stralende gastenzuster Soeur Marie blijkt ze iemand van de paters van Loppem te kennen die daar af en toe een retraite geeft. Ik beloof haar groeten over te brengen eens ik terug in Brugge ben en nadat ze me vraagt ook voor hun gemeenschap te bidden bij O.L.Vrouw van La Salette vertrek ik. Terwijl ik buiten mijn rugzak aantrek gaat plots een venster open van één van de kamers in de zijvleugel en Yvonne wenkt mij. Ik ga erheen en ze stopt mij enkele gedroogde abrikozen en een appel in de hand. Zij zou nog een dagje langer blijven en we wensten elkaar verder nog een goede pelgrimstocht toe. Zij had mij gisteren nog enkele oefeningen in herinnering gebracht om de beenspieren te ontspannen en ik had haar een geestelijke oefening in herinnering gebracht die ze waarschijnlijk bijna vergeten was : de rozenkrans !

Vol verwondering over de ontmoeting met Yvonne uit Brugge en vol dankbaarheid voor het verblijf in die abdij zwaai ik ten afscheid en verdwijn door de grote poort. Onderweg ga ik nog even binnen in het oude kerkje te Vezily en dank zij een 3 tal bereidwillige chauffeurs beland ik via REIMS tenslotte in TROYES aan een oprit van de autostrade.

 

 

Om 17h 30 stopt eindelijk een auto met een jong koppel : ze hadden mij daar 2 uur geleden toen ze doorgingen ook al gezien en nu waren ze op terugweg naar huis : CHAUMONT. Toen ik dat hoorde dacht ik direkt aan de Emmaus Gemeenschap te Chaumont waar ik verleden jaar in het terugkeren overnacht had. Toen ik hen dat zei bleek dat ze de Emmaus Gemeenschap in de omgeving van Chaumont kenden en ze wilden een klein ommetje maken om er mij af te zetten. Dankbaar aanvaard ik en na een uurtje rijden komen we er aan rond 18 u 30. Ik vroeg er onderdak en eerst bleek er geen plaats te zijn. Maar plots spreekt iemand mij aan in het Vlaams en zegt : Zijt gij ook een Vlaming ? Ik bevestig en hij zegt dat hij Willy heet en sinds 2 dagen daar aangekomen is en in afwachting van goedkeuring door de verantwoordelijke slaapt in een magazijntje waar de oude kleren worden gestockeerd om te sorteren. Hij zegt aan de hulp-verantwoordelijke dat er voor mij ook wel een plaatsje vrij is in dat kledingmagazijntje en dankbaar aanvaard ik het aanbod en word uitgenodigd om straks om 19 u het avondmaal te gebruiken met de hele gemeenschap die bestaat uit een 20 tal marginalen. Jean-Luc en Jacques bekijken mij met een blik van vage herkenning. Ik had hen daar verleden jaar ook gezien en ik had zelfs in de barak van Jean-Luc geslapen en er veel gebeden voor die man en zijn 3 jarig dochtertje dat ondertussen in een pleeggezin blijkt opgenomen na een uitspraak van de rechter. Willy die denkt dat ik ook een zwerver ben, neemt mij na het avondmaal in vertrouwen en doet mij allerlei kleine tips aan de hand. Hij reist altijd gratis door Frankrijk met de trein! Hij kent plaatsen waar men gratis kan overnachten, plaatsen waar men als zwerver gratis een kleine som geld krijgt en plaatsen waar men mits te helpen bij de fruitpluk zonder formaliteiten tamelijk veel geld kan verdienen ! Ik luister met veel belangstelling als hij spreekt van een kleine Mariale gemeenschap in de Pyreneen waar hij enige tijd verbleven heeft. Het dorpje staat op geen enkele kaart en hij legt mij uit hoe er te geraken ! Ik vertel hem dat hij als pelgrim in La Salette een dag gratis verblijf zal krijgen en zo zal hij misschien wel eens daarheen trekken !

Daarna vind ik nog een matras om op de grond te leggen en ga daarop slapen.

 

Dinsdag 19 maart : feest van St.Jozef (dat wist ik op dat moment niet !!!)

Die morgen is de hoofdverantwoordelijke aangekomen en hij herkent mij direkt van vorig jaar. Na het ontbijt, afscheid van Willy en Jean-Luc en terug de baan op richting Langres. Na een klein stukje met een vrachtwagen te zijn meegereden sta ik rond 13 h 30 te zuiden van Langres aan een kleine péage aan de oprit van de autostrade naar Lyon. Na een half uur komt een man in gele werkkledij (werkend bij de dienst autostrades die de vuilniszakken langs de parkings ophaalt) naar mij toe en zegt verwijzend naar het beeldje van O.L.Vrouw van La Salette op mijn rugzak : Ik ben daar ook al eens geweest, maar nu gaan mijn vrouw en ik eens per jaar naar Nevers, naar het graf van de H.Bernadette van Lourdes, dat is niet zo ver.

We beginnen een beetje te babbelen over de verschijningen van O.L.Vrouw en over het geloof in het algemeen en als hij hoort en ziet dat ik als biddende pelgrim met de rozenkrans in de hand, naar La Salette trek is dat voor hem een grote bemoediging van zijn geloof. Hij vraagt me ook uitdrukkelijk te bidden voor Marie-Paule,zijn dochter van 28 jaar die lijdt aan een slepende ziekte aan de ingewanden, en voor Nicole, zijn vrouw die hartpatiente is. Ik zei hem dat het bidden voor degenen die ik toevallig (?) ontmoet op mijn tocht een belangrijk element is van mijn zending en dat hij vol vertrouwen er mocht op rekenen dat ik dat zou doen en dat onze Hemelse Moeder Maria daar zeker gehoor zou aan geven. Die eenvoudige man dankte mij zeer hartelijk en wilde mij perse behulpzaam zijn. Hij zei dat ik daar op een slechte plaats stond vermits er hier weinig wagens voorbijkwamen. Hij dacht even na en stelde dan voor om mij in zijn dienstwagen mee te nemen en via een brug over de autostrade aan de andere kant bij een parking met restaurant af te zetten. Hij nam daarmee wel een zeker risico want ze mochten van hun chef niemand meenemen in hun dienstwagen. Aan de parking aan de andere kant heeft hij zelfs voor mij een chauffeur gevonden die in de richting Lyon ging ! Ik dankte hem dan ook hartelijk en beloofde speciaal voor zijn familie te bidden boven op de berg te La Salette, wat ik dan ook vol vertrouwen graag gedaan heb.

Zo ben ik dan rond 17 u aangekomen te Macon terwijl ik ook met deze chauffeur heel wat van gedachten gewisseld heb over geloof en godsdienst. Nadat hij me getracteerd heeft op een koffie neemt hij afscheid en ik wens hem verder een behouden reis. Ik kijk ondertussen op mijn uurwerk en op de kaart. Ik weet dat verleden jaar me iemand gezegd had dat dichtbij Grenoble en slechts een 8 km van de autostrade een klooster of abdij was gelegen. Op de parking zoek ik naar wagens met nummerplaat eindigend op 38 (Grenoble) of 05 (Gap) en rond 18 uur vind ik iemand die naar Grenoble gaat en me wil meenemen en die toevallig (?) dit klooster weet zijn. Hij wil zelfs een ommetje maken om me af te zetten aan dit klooster !

Gelukkig om dit toeval(?) stap ik in en vertrek met "Nikita" een man die in Grenoble woont en van Griekse afkomst is en behoort tot de Grieks-Orthodoxe kerk maar weinig pratikeert ...

Toen ik hem zei dat de H. Serafim van Sarov (een russische heilige uit de Grieks Ortodoxe kerk) één van mijn geliefkoosde heiligen was en dat ikzelf gemakkelijk tot gebed kwam bij het luisteren naar liederen gezongen door een koor van Grieks-Orthodoxe monnikken tijdens hun mooie Liturgische vieringen was hij aangenaam verrast. Als ik hem daarna begin te vertellen over mijn bekering, het hoe en waarom van mijn pelgrimstochten voel ik aan dat hij ten zeerste geboeid is. Daarom vertel ik hem uitgebreid over de verschijning van O.L.Vrouw te La Salette en haar boodschap voor de wereld. Ik voel aan dat zijn geloof dat op een zeer klein pitje brandt weer aangewakkerd wordt en hij vraagt mij zelfs wat hij moet doen. Ik zeg hem wat O.L.Vrouw te La Salette vraagt : dat de mensen zich zouden bekeren. Onze Hemelse Moeder vraagt dat we ons ten minste iedere morgen en avond door een gebed (een onze vader en een wees gegroet) tot God zouden richten en iedere zondag zouden in ere houden als een rustdag toegewijd aan de Heer en met aandacht voor Hem door het vieren van de Eucharistie. Verder zouden we een inspanning moeten doen om ons in de vasten iets te ontzeggen en niet naar de beenhouwer te gaan als honden... Daarnaast vraagt God ons de liefde tot de naaste in daden om te zetten en ik dank hem omdat hij dit laatste doet door mij mee te nemen. Hij denkt er ernstig over om eens naar La Salette te gaan...

Ondertussen is de voorziene aankomst van 19 h 30 al ruim overschreden als we om 20 h de autostrade bij Grenoble verlaten en in het donker op zoek gaan naar een voor mij nog onbekend klooster dat op een heuvel is gelegen. Nikita blijkt zijn weg niet meer te vinden en ik ga in een bar de weg vragen. Daar begint de barhouder me een hele uitleg te geven met éénrichtingstraten en een rond punt en zus en zo... Plots zegt de man die naast me staat aan de bar : Kom maar mee met mij, ik zal u de weg tonen, ik ben met de moto, volg mij maar. Dankbaar om zoveel dienstbaarheid groeten wij de man en volgen hem met onze wagen. Na een eindje stopt hij aan een gebouw bovenaan een heuvel en wij bedanken hem van harte.

Daar boven aangekomen was alles pikdonker. Ik bel aan de grote poort en na een tijdje gaat een klein vensterke open naast de poort en het verbaasde gezicht van een zuster verschijnt in het licht van de koplampen van onze wagen. Ik leg haar uit wie ik ben en waar ik naartoe ga en vraag om onderdak voor de nacht en om haar een beetje gerust te stellen en mijn goede trouw te bewijzen geef ik haar de begeleidende brief van de Abt van de Benediktijnerabdij te Loppem bij Brugge die mij goed kent en vraagt dat alle christelijke gemeenschappen mij broederlijk zouden ontvangen en mij helpen op mijn pelgrimstochten. Ze bekijkt het document en vraagt me even te wachten. Ze wil met de overste overleggen. Nikita schijnt er geen goed oog in te hebben want hij vraagt me wat ik zal doen als we hier afgewimpeld worden. Vol vertrouwen zeg ik hem dat alles hoe dan ook zal in orde komen zoals altijd...

Hij trekt even zijn wenkbrauwen op en wacht af. Na zeker 5 minuten gewacht te hebben gaat het licht aan en komen plots 2 zusters glimlachend naar buiten : ze hadden naar Belgie getelefoneerd om te weten of die brief wel betrouwbaar was ! Nu was alle achterdocht geweken en werd ik er zeer hartelijk verwelkomd. Toen ze hoorden dat we al meer dan 2 uur onderweg waren, nodigden ze ons beiden uit om het avondmaal te gebruiken maar mijn vriend Nikita was al bijna een uur over tijd en wilde liever naar huis. Ik nam afscheid van hem en beloofde hem op de heilige berg voor hem en zijn familie te bidden.

Hij kijkt mij nog even verbaasd aan en uitgewuifd door mezelf en de zusters maakt hij rechtsomkeer en toetert nog even ten afscheid. De zusters Clarissen waren zeer gastvrij en het bleek dat één van de zusters in het jaar 1939 uit Aalst naar hier gekomen was. Terwijl ik vertel over mijn tocht en mijn bekering te La Salette krijg ik een uitgebreid avondmaal voorgezet. Soep, courgettes met Quiche Lorraine en om te besluiten een stukje zelfgemaakte kaas van hun eigen koe samen met een schaaltje frambozen overgoten met een lekker sapje! Daar ik sedert die morgen nog niets gegeten had heeft me dit alles zeer gesmaakt en dat zagen de zusters ook wel... Ze vroegen mij plots : weet gij welke dag het is ? Ik zei nee en toen vertelden ze me dat het vandaag het feest was van de H.Jozef ! Ik bedankte de H.Jozef die mijn inwendige mens vandaag op zijn feestdag door middel van deze goede zusters eens extra verwende !!!

Ik was juist op tijd klaar om samen met de kloostergemeenschap de completen mee te bidden en daar trof mij de mooie psalm 91 die gaat over de mens die staat onder de hoede van de Allerhoogste. Ik herinnerde mij de vraag van Nikita of ik nooit bang was dat het slecht zou aflopen ? Ik zei hem dat ik mij telkens mag verwachten aan kleine tegenslagen maar dat ik nooit bang was voor erge dingen daar ik mezelf iedere morgen toewijd aan de Moeder Gods via het mooi gebed van de H. Grignon de Montfort. Tevens trek ik iedere morgen symbolisch de wapenrusting Gods aan beschreven door de H. Apostel Paulus in zijn brief aan de Efeziers : Mijn lendenen omgord ik met de waarheid, ik trek het harnas aan van de gerechtigheid, mijn voeten zijn geschoeid met ijver voor het evangelie, ik hanteer het zwaard van de Geest dit is het woord van God en ik draag het schild van het Geloof om de brandende pijlen van de Boze af te weren en dit alles met de helm van het Heil onder de hoge bescherming van de Moeder Gods (dit laatste stukje is niet van Paulus maar van mij).

Ik gaf toe dat het soms wel eens hard was maar dat ik nog nooit boven mijn krachten ben beproefd geweest. Zoals de heilige Benoit Labre zei : Servons toujours le bon Dieu et Il ne nous abandonnera jamais ! Wel heb ik ervaren dat God altijd slechts op het allerlaatste moment tussenkomt zoals er ook een spreekwoord is dat zegt : Als de nood het hoogst is, is de redding nabij ! Geduld en vertrouwen zijn werkelijk 2 mooie deugden...

Dankbaar om deze dag en de mooie en vruchtbare ontmoetingen ben ik dan vlug ingeslapen.

 

Woensdag 20 maart : een serieuse beproeving ...

7 u 30 Lauden met de kloostergemeenschap in de kapel.

8 u Ontbijt met de pater Franciscaan rector van het klooster. Het is een zeer vriendelijke al wat oudere en zieke man. Ook hij vraagt mij voor hem en de gemeenschap te bidden boven op de berg bij O.L.Vrouw van La Salette. Ik beloof hem dat en rond 9 u vertrek ik te voet nadat ik het aanbod van de zusters heb afgewezen om een casse-croûte mee te nemen voor 's middags. Dit zou me nog spijten zoals straks zal blijken... Rond 10 h 30 sta ik aan de péage van de autostrade bij Grenoble op dezelfde plaats waar ik een jaar geleden ook stond en met hetzelfde bordje : "Vers N.D. de La Salette ".

12 h Een wagen stopt en een jonge man met de naam Emmanuel (God met ons...) neemt mij mee en zal mij afzetten in het stadje Corps aan de voet van de berg die leidt naar het heiligdom.

Hij had de rozenkrans gezien in mijn hand en vroeg mij om samen onderweg met hem de rozenkrans te bidden. Uiteraard voldeed ik graag aan dat uitzonderlijke verzoek. Hijzelf was een gelovige jonge man die als gitarist en zanger in parochies en bejaardenhuizen een optreden verzorgde van 2 uur met meestal religieuze liederen. Merkwaardig genoeg kende hijzelf La Salette niet alhoewel hij in de nabijheid woonde. Hij was wel al meermaals naar Medjugorje geweest en kende de zieners en een pater persoonlijk. Af en toe had hij nog per brief contact met hen. We stoppen even bij zijn huis en nadat hij me enkele Marialiederen uit zijn repertoire laat beluisteren vertrekken we weer. Hij heeft geen tijd en geen geld om samen te gaan eten en ik nodig hem uit om van mijn droge koekjes te proeven, wat hij dankbaar aanvaardt.  

13 h 30 Aankomst aan de voet van de berg waarop het heiligdom van La Salette gelegen is en na het afscheid van Emmanuel begin ik aan de lastige tocht naar boven. Rond 16 u begint de hemel te verduisteren en begint het een beetje te motregenen. Ik haast mij en nadat ik ongeveer halverwege ben op een hoogte van 1300 meter kan ik rond 16 u 30 binnenvluchten in een kapel toegewijd aan O.L.Vrouw van La Salette, met enkele zeer mooie muurschilderijen...

Na een gebed in die kapel is het gedaan met motregenen en rond 17 u begin ik weer te liften en nadat slechts 2 wagens gepasseerd waren, waarvan geen enkele stopte wat buitengewoon is daar er geen andere bestemming is dan het heiligdom boven op de berg besluit ik om 18 u de nacht door te brengen in die kapel want het begon opnieuw te motregenen.

Na een tocht van 1000 km strandde ik dus op 7 km van de top. Ik dacht er op dat moment niet aan dat het in die periode al bitter koud kon zijn op die hoogte tijdens de nacht. Ik dacht er ook met spijt aan dat diezelfde morgen de zusters Clarissen mij nog een casse-croûte hadden aangeboden die ik echter had afgeslagen. Het zou een zeer sobere en zeer koude nacht worden waar ik meer gebeden heb dan geslapen... Het is ook een nacht geweest van veel meditatie...

Op één van de muurschilderijen las ik de volgende tekst : "Heden zult gij met Mij zijn in het paradijs !"... Ik heb daar in deze wat vervallen kapel met gaten in de ruiten de nacht doorgebracht op de grond zonder matraske en zonder hoofdkussen. Ik herinnerde mij dan ook het antwoord van Jezus aan iemand die hem wilde volgen : "De vossen hebben holen en de vogels hebben nesten maar de Mensenzoon heeft niets om Zijn hoofd op te laten rusten."

 

Donderdag 21 maart : Aankomst bovenop de berg op het feest van de H. Benediktus !

6 u 30 Vertrek uit die koude kapel en verdere klim naar boven onder een stralende ochtendzon die opkwam. Nadat ik het laatste stukje ben meegereden met iemand die in het heiligdom werkte ga ik eerst en vooral een groet brengen aan onze Hemelse Moeder. Aan de voet van één van 3 bronzen beelden die daar al meer dan 100 jaar weer en wind en tijd trotseren kniel ik neer in de sneeuw om er te danken voor een behouden aankomst en er te bidden voor alle mensen die ik ontmoet heb en voor allen aan wie ik beloofd had te bidden.

Daarna meld ik me bij de receptie van dit klooster-hotel en krijg er als pelgrim een dag gratis verblijf aangeboden. Na een deugddoende douche en een versterkend middagmaal ben ik in slaap gevallen tot 16 uur en na de rozenkrans, buiten aan de voet van het beeld en het vullen van mijn drinkfles aan de bron ga ik naar de kapel om er de H.Mis en de avonddienst mee te maken. Om 19 u avondmaal en daarna doodmoe ingeslapen .

 

Vrijdag 22 maart : Rustdag

om 6 u wakker en na lauden en het onbijt ga ik terug naar buiten om er in de sneeuw onder een stralende hemelsblauwe lucht de rozenkrans te bidden.

Daarna vraag ik aan de receptie om te blijven tot Zondagmorgen. Gezien mijn zeer beperkt budget kon ik een kamer met vol pension voor nog 2 dagen niet betalen. Het enige wat ik mij kon permitteren was een overnachting op de slaapzaal en slechts 1 volle maaltijd per dag. Ik was echter al dolgelukkig om op die heilige plaats te mogen verblijven die een zo belangrijke ommekeer had teweeg gebracht in mijn leven en die mij steeds opnieuw zeer aangrijpt. Verder een rustige dag waarbij ik de gebedsdiensten meemaakte en op tijd ging slapen.

Ook ontmoet ik aan tafel een ouder koppel die mij vragen of ik niet de man ben met de rugzak. Ze hadden mij die woensdagavond zien staan liften maar hadden mij niet meegenomen omdat de man dacht dat hun wagen het niet zou uithouden tot boven op de berg met mij en mijn rugzak erbij ! Maar tevens heb ik ook getuigenis gegeven aan meerdere mensen die daar op bedevaart zijn en die mij bedanken om de bemoediging die ze daardoor mochten ervaren !

 

Zaterdag 23 maart Gebedsdag toegewijd aan O.L.Vrouw .

Op deze dag met een stralende en schitterende hemelsblauwe lucht werd ik door de Koningin van hemel en aarde gezegend met enkele heel mooie maar zeer persoonlijke ervaringen ...

Ik kreeg er ook nieuwe inzichten en een sterke bemoediging voor de toekomst...

 

Zondag 24 maart Buitengewoon vlotte terugreis.

Om 10 h vertrek met een ouder koppel uit Grenoble die mij in Grenoble afzet aan de autostrade naar Lyon. Na een klein kwartier stopt een sjieke wagen met lederen zetels en autotelefoon en kan ik meerijden tot in Villefranche aan 160 km/uur met een zakenman Bernard. Hij was een ongelovige die eerst zeer sceptisch stond tegenover mijn verhaal over de verschijningen van O.L.Vrouw en in verband met haar boodschap. Toen ik hem vertelde dat ik burgerlijk ingenieur was en ook zelf een zaak had opgestart luisterde hij met groeiende verbazing naar het verhaal van mijn bekering te La Salette en wat daarna nog is voorgevallen. Toen ik hem ook nog vertelde over onze onbekende weldoener waren zijn letterlijke woorden : "Alors ça commence a être vraiment extraordinaire !" en toen hij mij een 200 km verder afzette in Villefranche was hij toch onder de indruk en zou zijn mening in verband met God en met geloof toch nog eens herzien... Hopelijk heb ik daar een zaadje mogen laten ontkiemen dat verder mag groeien. Hij zei dat het niet zijn gewoonte was te stoppen om iemand een lift te geven en was zelf een beetje verwonderd dat hij op die plaats gestopt was!

Daarna na een 10 tal minuten kan ik weer aan 150 km/uur meerijden met een jong echtpaar tot aan Dijon. Ook hier dezelfde getuigenis en ook hier na een aanvankelijke scepsis steeds meer groeiende belangstelling en interesse. We stoppen in Dijon voor een pot koffie en bij het uitstappen zie ik dat een wagen met nrplaat eindigend op 59 (Rijsel) zich klaarmaakt om te vertrekken. Ik vraag hen of ze naar Rijsel gaan en me willen meenemen ? Dat kan en ik stap van de ene wagen in de andere om met een ander echtpaar 5 uur aan één stuk door te rijden tot Rijsel. Ondertussen blijkt dat ze in Armentières wonen tegen de Belgische grens en als ik hem zeg dat ik goed de abdij ken van de Trappisten op de Mont des Cats stelt de man uit eigen beweging voor om mij erheen te voeren. Voor hem was dat toch een 25 km omweg .

Ik bel aan de poort van de abdij St MARIE du MONT aan om 19 h 25 en ben juist op tijd om de completen mee te volgen met de paters. Daarna biedt de gastenpater, die mijn verhaal beluistert en ziet dat ik nog niets heb gegeten sedert die morgen, mij nog enkele opgewarmde overschotjes aan die ik met smaak verorber. Ook hier werd mijn dagelijks gebed "Geef ons heden ons dagelijks brood..." weer verhoord zoals iedere dag is gebeurd ! Daarna krijg ik een eenvoudig kamertje toegewezen en dankbaar om de zo vlotte terugreis van bijna 1000 km in 9 uur met 4 verschillende chauffeurs val ik in slaap. Op dat moment besef ik niet dat het de volgende dag een groot Mariafeest is : de herdenking van de Boodschap van de engel Gabriel aan Maria ! De volgende dag zou ik aankomen waar ik vertrokken was : de Trappistenabdij te West-Vleteren en in alle rust de gebedsdiensten ter ere van de Moeder Gods kunnen meevolgen op Haar feestdag waarvoor ik Haar van harte dank.

 

Maandag 25 maart : feest van Maria Boodschap.

Om 8 h 30 vertrek ik na de gastenpater bedankt te hebben voor de gastvrijheid en het onderdak. Onderweg te voet door de velden zing ik tesamen met een leeuwerik hoog boven mij een loflied voor God, onze beider Schepper die zo goed zorgt voor al wie Hem erkent...

Na enkele getuigenissen aan een 3 tal chauffeurs die mij een lift geven arriveer ik rond 10 h 30 terug in de abdij te West-Vleteren. Daar heet gastenpater Godfried mij hartelijk welkom en stelt voor om deze dag met hen het feest van Maria boodschap mee te vieren en ondertussen eens goed uit te rusten en een douche te nemen. Verder komt ook de abt langs en het blijkt dat het probleem waarvoor ze gevraagd hadden te bidden in La Salette al half opgelost is ! Toevallig ontmoet ik daar ook een vriend van mij die mij aanbiedt om mij de volgende dag naar Brugge te voeren met zijn wagen !

Ik bedankte de Moeder Gods op haar feest voor dit wondermooie en comfortabel einde van deze tweede grote pelgrimstocht.

 

Dinsdag 26 maart : hartelijk weerzien thuis na een bewogen pelgrimstocht.

Zoals reeds gezegd werd ik naar Brugge gevoerd door een vriend die toevallig ook in West-Vleteren was. Op mijn vraag stopte hij terug aan het punt van vertrek : het beeldje van O.L.Vrouw van La Salette rechtover de Sint Godelieveabdij aan de Boeveriestraat te Brugge. Zo was de pelgrimstocht afgesloten en daarna belde ik thuis aan waar het een hartelijk weerzien was na een nieuwe bewogen pelgrimstocht . Er gaat nog steeds geen dag voorbij of ik denk nog terug aan één of andere gebeurtenis op die tocht en bid regelmatig voor allen die ik heb ontmoet en voor wie ik heb beloofd te bidden.

 

Ik dank allen, familie, vrienden, kennissen, gebedsgroepen, kloostergemeenschappen die gebeden hebben voor het welslagen van deze tocht tot meerdere eer en glorie van God.

 

Ik dank ook vooral onze Hemelse Moeder om haar zorg voor Haar kinderen die op Haar vertrouwen. Ik heb dit werkelijk mogen ervaren en heb hier daarover willen getuigen om U allen te bemoedigen.

 

 

"Si tu crois tu verras la puissance de mon coeur !"

"Indien ge gelooft zult ge de kracht van mijn Hart ervaren !"

 

 

"U bent een belichtende lantaarn

die het licht van Mijn Liefde zult blijven verspreiden.

Denk niet mijn kinderen dat u zonder brandstof zult vallen om dit licht te geven.

Telkens zal Ik u opnieuw oproepen en de brandstof van Mijn Liefde tot u zenden... "

 

 

"Dit is de tijd ! Gaat en toont u als Mijn geliefde kinderen

Ik ben met u en in u mits het geloof het licht is dat u in die donkere dagen verlicht"